کسب درآمد با پنل پیامک

 بحث درباره وضعیت نگران‌کننده سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، به استفاده نکردن از نیروهای انسانی باکیفیت کشیده می‌شود. علی‌نقی مشایخی، استاد سرشناس دانشکده اقتصاد و مدیریت شریف، با اشاره به روند نگران‌کننده پیشی گرفتن استهلاک از سرمایه‌گذاری، معتقد است؛ در حال تبدیل شدن به کشوری فرسوده هستیم که موجودی سرمایه‌اش رو به استهلاک شدید است و زیرساخت‌هایش را دارد از دست می‌دهد و سرمایه هم ندارد که زیرساخت‌های فرسوده را احیا کند و همزمان نیروی متخصص خود را نیز به دلیل مهاجرت از دست می‌دهد.

  بسیاری از صاحب‌نظران کاهش سرمایه‌گذاری دولت در زیرساخت‌ها را شدیداً نگران‌کننده عنوان می‌کنند. آمارها هم به ما می‌گوید چند سالی هست که استهلاک زیرساخت‌ها از سرمایه‌گذاری در آن پیشی گرفته. ارزیابی شما از وضعیت چطور است؟

نگران‌کننده است. نه‌تنها سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها کم شده که سرمایه‌گذاری در روبناها هم کم شده است. سرمایه‌گذاری کل کاهش پیدا کرده است و این نگران‌کننده است. برخی به استناد آمارها می‌گویند که سرمایه‌گذاری‌ها کفاف استهلاک را هم نمی‌دهد و عملاً ظرفیت‌های ما دارد آب می‌شود. ما عملاً در حال تبدیل شدن به کشوری فرسوده هستیم که موجودی سرمایه‌اش رو به استهلاک شدید است و زیرساخت‌هایش را دارد از دست می‌دهد و سرمایه هم ندارد که زیرساخت‌های فرسوده را احیا کند و همزمان نیروی متخصص خود را نیز به دلیل مهاجرت از دست می‌دهد.

  این روند از چه سالی شروع شد و علتش چیست؟

این روند همواره در کشور وجود داشته اما دارای شدت و ضعف متفاوت بوده است. اما به گواه آمارهای موجود، برای نخستین بار در سه دهه گذشته، سرعت استهلاک دارایی‌ها از سرمایه‌گذاری بیشتر شده است. اقتصاد ما پس از انقلاب، مشابه این وضعیت را 33 سال پیش یعنی در سال 1366 تجربه کرده بود. یعنی ما با سرعت در حال استهلاک هستیم در حالی که پولی برای سرمایه‌گذاری مجدد نداریم. در این میان بحث استهلاک زیرساخت‌ها اهمیت زیادی دارد چون زیرساخت‌ها یا در بالا بردن رفاه و رضایت عمومی نقش دارند یا در رشد اقتصادی موثرند. در این سال‌ها همان‌طور که تنگنای مالی باعث کند شدن رشد سرمایه‌گذاری و تهدید تولید بالقوه اقتصاد ایران شده، بخش زیر‌ساخت‌ها نیز به دلیل کاهش توان مالی دولت دچار مشکل شده است. نکته نگران‌کننده دیگر این است که کشور از نیروی متخصص هم تهی می‌شود. در حال حاضر یکی از مشکلات اساسی در کشور ما این است که نیروی انسانی باکیفیت، کمتر حاضر به کار می‌شود. نیروهای کیفی هستند که باید قوانین و مقررات را تنظیم کنند و درباره استفاده از منابع تصمیم بگیرند؛ عملاً اینها هستند که باید نحوه کارکرد سیستم را طراحی و اجرا کنند. اگر نیروی انسانی که باید این کارها را انجام دهند از کیفیت برخوردار نباشد به تبع قوانین، مقررات و نظام‌های اداری کشور هم از کیفیت می‌افتد. با افت کیفیت مقررات و نظام‌های اداری، کارایی کاهش پیدا می‌کند، در نتیجه نمی‌تواند نیروهای خوب را جذب کند، آنها هم از سیستم اداری کشور خارج می‌شوند و بازده‌ها پایین‌تر نیز می‌آید. به دنبال این روند خروج سرمایه هم اتفاق می‌افتد. در حال حاضر گفته می‌شود که در کنار مهاجرت نیروهای نخبه، سرمایه هم در حال مهاجرت است. از نظر من دومی، نتیجه اولی است. ما چقدر از نیروهای نخبه‌مان را نگه‌ داشتیم و در سامان ‌دادن به نظام‌های اقتصادی و اداری کشور از آنها استفاده کردیم؟ نیروهای نخبه ما جوان‌هایی هستند که با تحصیل در دبیرستان‌ها خود را به دانشگاه‌های برتر کشور رسانده‌اند. اینها می‌توانند با کیفیت خوبی سیستم اداری کشور را راهبری کنند. اما اینها دارند می‌روند و دیگر در کشور نمی‌مانند. با رفتن اینها بهره‌وری کاهش پیدا می‌کند. سرمایه هم می‌رود. سرمایه به دنبال جایی است که نیروهای کیفی آن را اداره کنند و بازدهی بالا باشد. هر دو اینها [سرمایه و نیروی انسانی] دارد می‌رود؛ به نظر من این نگران‌کننده است.

  بسیاری بر این باور هستند که سیاست است که مانع از استفاده از نخبگان شده است و ادعا می‌کنند که در حال حاضر هم تعداد نخبگانی که در کشور هستند کم نیست اما فضایی به آنها داده نمی‌شود...

بله، این درست است. نخبگان الان هم هستند اما وقتی از آنها استفاده نشود، آنها هم نمی‌مانند و می‌روند. بی‌اعتنایی ساختار سیاسی به نخبگان عوارض زیادی دارد و البته این یک روند ثابت نیست، چون زمان می‌گذرد و نسل‌های جدیدی به میدان می‌آیند و نخبگان جدیدی هم پدید می‌آیند. این یک جریان جاری است. اما وقتی نخبگان را به کار نگیریم آنها می‌روند. یعنی ما همواره نخبگانی داریم که اگر از آنها درست استفاده نکنیم، ما را ترک می‌کنند. وقتی ما را ترک می‌کنند، کیفیت امور، افت بیشتری پیدا می‌کند. شما فکر می‌کنید سرمایه‌گذارها جایی که نیروی کیفی و درست نباشد سرمایه‌گذاری می‌کنند؟ بنابراین اینها همراه هم هستند و با هم اتفاق می‌افتند. متاسفانه ساختار سیاسی ما ظرفیت استفاده از نخبگان را ندارد؛ می‌توانیم بگوییم به‌خاطر نگاه ویژه‌ای است که ساختار قدرت به انتخاب و نصب افراد دارد.

  این چرخه منحوس چه ربطی به سیاستگذاری دارد؟

در این زمینه سیاستمدار مقصر اصلی است. در کشور ما قدرت به درستی گردش نمی‌کند ضمن اینکه بیشتر مشکلات ما ناشی از فهم نادرست سیاسی است. وقتی قدرت به درستی گردش پیدا نمی‌کند افراد ضعیف انتخاب می‌شوند و از آن طرف هم متخصصان ابتدا از سیاست و قدرت و سپس از مرزها خارج می‌شوند. در نتیجه افرادی که روی کار می‌آیند قادر به سیاستگذاری باکیفیت نیستند. حتی ممکن است سیاستمداری داشته باشید که خوش‌نیت باشد اما اگر ظرفیت فکری لازم را نداشته باشد، نمی‌داند باید چطور این اهداف را پی ‌بگیرد و گاهی برخی از اقدامات او تاثیر عکس می‌گذارد. بنابراین، سیاستمدار نیرویی است که در طراحی و پیاده‌سازی نظام‌ها و ساختارها دخیل است. ما باید نگاه کنیم که با چه مکانیسمی می‌توانیم نخبگان را به سیاستمداران خود تبدیل کنیم.

  در دهه 70 سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها قابل توجه بود و نسبت هزینه‌های عمرانی به هزینه‌های جاری افزایش یافت. اما امروز منفی شده است. چرا این اتفاق رخ داد؟

این روندی است که از اوایل دهه 50 شروع شد. روند سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها در کشور ما قابل قبول بوده و دست‌کم در زمینه احداث و ساخت‌و‌ساز می‌توان به دهه 50 و دهه 70 نمره قابل قبول داد. ضمن اینکه عملکرد دیگر دولت‌ها نیز قابل قبول بوده اما موضوع این است که سیاستگذاری به تشدید فقر منجر شده و فضای عمومی کشور متخصصان و سرمایه‌گذاران و نخبگان را به خروج تشویق کرده است. زمانی بود که بیشتر، فعالان سیاسی خارج می‌شدند اما پس از آن زمانی رسید که کارآفرین و نیروی متخصص با هم در حال خروج هستند. من از دهه 60 متوجه این نکته شدم که نیروهای متخصص آرام‌آرام در حال خروج از دولت هستند و بیشتر علاقه دارند به شرکت‌های دولتی نقل مکان کنند. بعد هم از شرکت‌های دولتی به بخش خصوصی می‌رفتند. در صورتی که نیروهای فکری که اثرگذارترین نقش را در بهبود وضعیت جامعه می‌توانند داشته باشند باید در ساختار سیاستگذاری به کار گرفته شوند و تصمیم‌سازی کنند. از سال ۱۳۷۰ به بعد از دو هزار نفر اول کنکور، که فارغ‌التحصیل‌های برتر دبیرستان‌های ما هستند، چند نفر به دولت رفتند؟ اصلاً چندتا از آنها در ایران ماندند؟ در صورتی که در بدنه دولت ما نیاز به مغزهای ورزیده‌ای داریم که بتوانند سیاست‌ها را تنظیم کنند و کشور را بر اساس دانش و علم سامان دهند تا کشور بتواند جلو برود و بستر کار و رشد فراهم شود. اینها الان کجا هستند؟ اتفاقاً بد نیست شما پرونده‌ای باز کنید و نگاه کنید که اینها کجا هستند؟ چند درصد از فارغ‌التحصیل‌های دانشگاه‌های درجه اول ما در کشور هستند؟ از میان آنهایی که باقی مانده‌اند چند درصدشان در دولت هستند؟ این‌طوری که می‌بینید، سیستم به‌گونه‌ای نیست که آدم‌های باکیفیت را جذب کند تا وضع کشور را سامان دهند؛ چه در سیاست داخلی، چه در سیاست خارجی، چه در اقتصاد و صنعت... وقتی این حوزه‌ها را نیروهای کیفی اداره نکنند افول می‌کنیم: سرمایه‌گذاری نمی‌شود؛ شغل ایجاد نمی‌شود؛ مهاجرت تشدید می‌شود؛ احساس امنیت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کاهش پیدا می‌کند؛ سرمایه اجتماعی از دست می‌رود و جامعه رو به افول می‌رود. در خیرخواهی و سلامت و تقوای مدیران ارشد کشور تردیدی نیست. همه اینها صمیمانه خواهان پیشرفت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور بوده و هستند ولی به‌رغم ویژگی‌های ممتاز مدیران ارشد کشور از قبیل سلامت اقتصادی، تقوا و ازخودگذشتگی برای ملت و آرزوی پیشبرد کشور و ساختن یک جامعه اسلامی نمونه، کارکرد ایران در چهار دهه گذشته مطلوب نبوده است. علت این عملکرد نامطلوب را باید در ساختار نظام‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و قابلیت‌های دولت جست‌وجو کرد. ضمن اینکه اگرچه مدیران ارشد در کشور ما نیت‌های خوبی دارند و دوست دارند کشور جلو برود، مردم در آرامش باشند و معیشت تامین باشد اما صرف خواستن که کار را درست نمی‌کند.

مدیران ارشد کشور را می‌گویم. لایه‌های میانی را نمی‌گویم. ممکن است که لایه‌های میانی به این باور رسیده‌ باشند که اساس کار درست نمی‌شود و درنتیجه گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند. من می‌گویم مدیران ارشد نظام ما، روسای قوا و بالاتر، همه قطعاً می‌خواستند که وضع کشور و مردم بهتر شود.

اما بزرگ‌ترین حفره ساختار ما این است که قادر به حفظ دارایی‌های ارزشمند خود نیست. این خیلی ناراحت‌کننده است که سرمایه، نیروی متخصص و نخبه‌های کشور به صورت همزمان در حال ترک کشور هستند. من احساس بدی دارم که نخبگان دیگر به ساختار تصمیم‌سازی ورود نمی‌کنند، نه‌فقط در نقش‌های سیاسی که حتی به عنوان مدیران میانی سازمان‌های دولتی.

ورود نیروهای نخبه به قدرت به کنار، حتی حضور آنها در بخش‌های غیر‌دولتی را هم بر‌نمی‌تابند. در کشور ما از چندسو پیام‌های ناامیدکننده به نیروهای خلاق و نوگرا داده می‌شود. اینها باید آزادانه فعال باشند تا بتوانند ایده‌های خود را به تکنولوژی و خدمات تبدیل کنند و بعد تبدیل به کارآفرینان جوانی شوند که برای کشور رشد اقتصادی ایجاد کرده و جوانان جویای کار را استخدام کنند. اگر سرکوبشان کنیم در حقیقت فرصت تعالی و توسعه را از یک نسل گرفته‌ایم. به تجربه استارت‌آپ‌ها در کشور خودمان نگاه کنید؛ خیلی‌هایشان با موانع جدی از سوی ذی‌نفعان سیاسی و انحصاری مواجه هستند.

  آقای دکتر، ممکن است مخالفان این نظر بگویند، برای این ادعا که ساختار ما حضور نیروهای نخبه را بر‌نمی‌تابد، چه استدلالی دارید؟

بهترین دلیل این است که تحقیقی جامع صورت گیرد تا مشخص شود چند نفر از دو هزار نفر اول کنکور در کشور مانده‌اند؟ چند نفر از پنج هزار نفر اول کنکور در کشور حضور دارند؟ چند نفر از این افراد جذب دولت شده‌اند؟

وقتی نخبه‌ترین نیروهای کشور وارد چرخه تصمیم‌گیری نشوند، کیفیت تصمیم‌ها و ساختارها پایین می‌آید. وقتی کیفیت پایین می‌آید، عملکرد سیستم کاهش پیدا می‌کند. وقتی عملکرد کاهش پیدا می‌کند، سیستم و فضای کشور هم برای نخبگان غیرقابل‌تحمل‌تر می‌شود و آنها بیشتر میل به مهاجرت پیدا می‌کنند. اجازه بدهید از همین زاویه به برخی از مسائل اخیر کشور وارد شوم. در ماه‌های گذشته، کشور بارها با حملات سایبری مواجه شده و در چند مورد برای کشور گرفتاری‌های زیادی ایجاد کرده است. نمونه اخیر آن هک سیستم پمپ بنزین‌های کشور است که می‌توانست مسائل زیادی برای کشور ایجاد کند. اما چرا این اتفاق رخ داد؟ چون سیستم و برنامه مستقر در پمپ بنزین‌ها قدیمی است. چرا برنامه جدید پیاده نشده؟ چون در یک دهه گذشته تحریم بودیم و نتوانستیم برنامه مورد نیاز را برای بالا بردن امنیت شبکه تهیه کنیم. چون سرمایه مورد نیاز مهیا نبوده. چون سرمایه میل به خروج داشته و چون دولت آه در بساط نداشته. چون نتوانستیم نیروی انسانی باکیفیت مثل برنامه‌نویسان را حفظ کنیم. بنابراین در کشاکش یک جنگ تمام‌عیار، نه پول داریم که ادوات جنگ سایبری را تهیه کنیم، نه قادر به حفظ نیروهای نخبه هستیم و نه می‌توانیم از فرسوده شدن کشور جلوگیری کنیم.

  آقای دکتر راه‌حل چیست؟ آیا قادر به حل مشکلاتی که بر‌شمردید هستیم؟

کار را باید از جایی که خراب شده درست کرد. منشأ همه ناپاکی‌ها، سیاستگذاری نادرست است. من نمی‌دانم چقدر از مشکلات موجود ریشه در سیاست و چقدر در ریشه در اقتصاد دارند اما بدون‌شک توپ در زمین سیاستمداران است که مثلاً رابطه ما را با جهان بهبود بخشند، اجازه گردش نخبگان را بدهند، از تصمیمات مربوط به زندگی مردم ایدئولوژی‌زدایی کنند و بگذارند اقتصاد کار خودش را بکند. بگذارند جامعه خودش برای خودش تصمیم بگیرد که چه بپوشد و چه مصرف کند. قیمت‌گذاری را کنار بگذارند و حداقل آزادی‌ها را تامین کنند.

  بحث را با وضعیت بحرانی سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها شروع کردیم، که خود را در قطعی‌های برق امسال و هک شدن سیستم‌های امنیتی زندان‌ها و پمپ بنزین‌ها نشان می‌دهد. شما فقدان استفاده از نیروی متخصص را ریشه این وضعیت عنوان کردید و در ادامه بحث که خواستیم ریشه خود این معضل را پیدا کنیم برگشتیم به سیاست و ساختار حکمرانی. در نهایت اینکه به نظر شما نیروی متخصص و سرمایه چگونه به ماندن تشویق می‌شود؟

همان‌طور که اشاره کردم، ریشه بی‌اعتنایی به نخبگان، به نگرش حکمرانی ما به مسائل برمی‌گردد. از وقتی نگاه ایدئولوژیک به انتخاب نیروها حاکم شد و آن نگاه ایدئولوژیک میدان را برای نگاه سلیقه‌ای باز کرد، تنزل کیفیت‌ها شروع شد. به طور مثال، فرد برای اینکه نماینده مجلس شود باید از فیلترهایی عبور کند. حالا ممکن است متخصصِ دلسوز کشوری باشد که از ملاک‌های سلیقه‌ای و ایدئولوژیک رد نشود. کشور و نظام از این نیرو محروم می‌شود. شما این‌طور که نگاه کنید، در انتخاب روسا و در انتخاب مدیران، می‌بینید که کشور را از ظرفیت کیفی و فکری‌ای که می‌تواند موثر باشد محروم کرده‌اید. این نیروها چون کیفی هستند بازار بین‌المللی دارند و هر کالا یا خدماتی که بازار بین‌المللی داشته باشد، به جایی می‌رود که عایدی بیشتری داشته باشد. نه سرمایه و نه متخصص و نه کارآفرین، جایی نمی‌مانند که آزادی عمل نداشته باشند. بنابراین می‌خواهم بگویم به نگرشی برمی‌گردد که بر گزینش نیروها حاکم است. چقدر معتقد هستیم که ظرفیت‌های کیفی و ذهنی با درستی و درست‌کاری باید ملاک باشد؟ اگر این نگرش را عوض نکنیم جا برای نیروهای کیفی باز نمی‌شود. آنها می‌روند و ما از آنها محروم شویم. من ریشه را به این برمی‌گردانم. شما می‌گویید این سیاسی است من می‌گویم خود سیاستمدارانی که باید منشأ اصلاحات شوند زاییده و معلول این نگرش هستند. بنابراین ما در تله‌ای پیچیده گیر افتاده‌ایم. 

هم بندی آرمان از آخرین لحظه های حضور آرمان در بند قبل از اعدام می گوید.

غزاله و آرمان نام دو جوانی است که نامشان در یک پرونده جنایی شناخته شد. در پرونده غزاله و آرمان، پسر جوان متهم به قتل دختر مورد علاقه خود شد. در پرونده غزاله و آرمان متهم به قصاص محکوم شد و حکم صادر شده در پرونده غزاله و آرمان دو بار به تائید دیوانعالی کشور رسید. سلبریتی های زیادی در پرونده غزاله و آرمان پادرمیانی کردند.

آرمان عبدالعالی یکی از مددجوهای محبوب در میان زندانیان زندان رجایی شهر کرج بود. بعد از اینکه حکم قصاص آرمان اجرا شد، هم بندی آرمان با خبرنگار رکنا تماس گرفت و در مورد حال و هوای بند زندان بعد از اجرای حکم گفت:«دیشب در کنار آرمان نشسته بودم و داشتیم با هم آهنگ گوش می دادیم.

آرمان از قرنطینه برگشته بود و فکرش را هم نمی کردیم که حکم قصاص او این هفته اجرا شود. یکدفعه او را صدا زدند. آرمان خیلی شوکه شده بود. هیچ حرفی نزد. من و پوریا و خشایار به سرش دست کشیدیم و گفتیم توکل به خدا داشته باش. به او امیدواری دادیم که بخشیده خواهد شد.

تا ساعت 7 صبح بیدار بودیم و با نگرانی برای آرمان دعا می کردیم. اما وقتی اعلام کردند که حکم قصاص آرمان اجرا شد، حال و هوای ما به هم ریخت و صدای گریه بچه ها بلند شد.»

زندانیان برای آرمان مراسم ترحیم برگزار کردند
بعد از قصاص آرمان، زندانیان وسایل آرمان را جمع کردند و برای او سفره مشکی پهن کردند:« در اتاق آرمان سفره مشکی پهن کردیم و وسایل او را جمع کردیم و گوشه اتاق گذاشتیم. چند نفر از بچه ها برایش حلوا درست کردند و برای او سوگواری می کنیم.»

این متهم در ادامه گفت:«در بند ما همه قاتل هستند. من خودم متهم به قتل هستم و حکم قصاص من در مرحله استیذان است. امروز حکم قصاص آرمان اجرا شد و شاید فردا نوبت من باشد. تقدیر ما هر چه باشد همان می شود.

حتما برای آرمان اینطور مقدر شده بود که صبح امروز را نبیند. مطمئنم هر اتفاقی خدا برای ما رقم می زند بهترین اتفاق است. فقط امیدوارم خدا بعد از اجرای حکم ما به خانواده هایمان صبر دهد.»

سامانه پیام کوتاه

پایگاه خبری "آسیاتایمز" در گزارشی به تحرکات نظامی مرموز چین در مناطق صحرایی استان سین کیانگ این کشور و شبیه سازی چندین نمونه از ماکت‌های ناو‌های هواپیمابر آمریکایی در ابعاد واقعی و انجام حملات علیه این ماکت‌ها پرداخته و به طور خاص به طرح این گمانه‌زنی پرداخته که چینی‌ها احتمالا در حال تقویتِ توان نظامی خود با هدف به اوج رساندن آمادگیشان جهت مقابله نظامی با آمریکا در مورد مساله تایوان هستند. آسیاتایمز به طور ویژه به این مساله اشاره کرده که جدیتِ چین در برگزاری مانور‌های نظامی از این نوع، به وضوح حاکی از این است که چینی‌ها در پیشبرد دستورکار نظامی خود در منطقه شرق آسیا، به ضررِ آمریکا و متحدان این کشور، کاملا جدیت دارند.

آسیاتایمز در این رابطه می‌نویسد: «جدیدا تصاویر ماهواره‌ای از بیابان‌های شمال غرب چین در استان سین‌کیانگ این کشور منتشر شده که نشان دهنده ماکت ناو‌های جنگی است که شباهت زیادی به ناو‌های آمریکایی دارند و اینطور به نظر می‌رسد که بیابان مذکور شبیه به یک میدان تیراندازی و هدف گیری است که نمونه آن مشاهده نشده است.

انتشار و عمومی شدنِ این عکس ها، عملا زنگ هشدار را برای پنتاگون به صدا در آورده است. مقام‌های آمریکایی با مشاهده این نوع از رویه‌های چین تا حد زیادی مطمئن می‌شوند که چین حاضر است برای به دست گرفتن کنترل تایوان، جنگی فراگیر را در منطقه آغاز کند (چین سال هاست که تایوان را بخشی از خاک خود می‌داند. آمرکیا قویا از تایوان در برابر چین حفاظت می‌کند).

به گزارش فرارو، بر اساس تصاویر ماهواره‌ای که اخیرا "شرکت پیکسار" آن‌ها را منتشر کرده، اینطور نشان داده می‌شود که چینی ها، ماکت‌های ناو‌های آمریکایی را در محدوده‌ای که به نظر می‌رسد یک محوطه هدف گیریِ نظامی است، بازسازی کرده اند و از آن‌ها در چهارچوب تمرینات نظامی استفاده می‌کنند.

این اقدام چین در بحبوحه آماده سازی‌های گسترده نظامی این کشور و توسعه: موشک‌های هسته‌ای آن، جت‌های جنگنده، تانک‌ها و موشک‌های جدید و همچنین گسترش نیرو‌های مسلح چین انجام شده است. مساله‌ای که حاکی از اراده دولت چین در تقویت موضع منطقه‌ای و بین المللی این کشور دارد.

پکن و واشنگتن در شرایط کنونی تنش‌های گسترده‌ای را در مساله تایوان تجربه می‌کنند. جدای از این‌ها دو طرف در حوزه مناقشات مرتبط با دریای چین جنوبی و ادعا‌های ارضی چین در مورد این منطقه نیز با یکدیگر چالش‌های فراوانی را تجربه می‌کنند.

در این راستا، "انیسیتو نیروی دریایی آمریکایی" در وب سایت خود اعلام کرده که اقدام اخیر چین در ساخت ماکتِ ناو‌های آمریکایی و انجام تمرینات نظامی در رابطه با آن ها، بخشی از راهبرد جدید ارتش آزادیبخش چین در قبال آمریکا و مقابله با این کشور است.

"شرکت تکنولوژی پیکسار" که اقدام به گرفتن عکس‌های مذکور کرده، محل آزمایش‌های نظامی چین را "بیابان تکله‌مکان" در استان سین کیانگ این کشور معرفی کرده است. در جریان تمرینات نظامی ارتش چین در منطقه مذکور: ماکت‌های یک ناو هواپیمابرِ ثابت، دو ناوشکن ثابت، و یک ناو هواپیمابر متصل به ریل (که جهت انجام تمرین برای هدف قرار دادن اهداف متحرک مورد استفاده قرار می‌گیرد) مشاهده شده است. ظاهرا چین در جریان رزمایش نظامی مذکور، طیف متنوعی از موشک‌هایی که قادر به هدف قرار دادن ناو‌های آمریکایی هستند را آزمایش کرده است.

این اطلاعات در شرایطی منتشر شده اند که در ماه‌های اخیر شاهدِ تشدید تحرکات نظامی چین در اطراف تایوان نیز بوده ایم. دولت چین تاکنون بار‌ها تاکید کرده که اگر تایوان بخواهد به صورت یکجانبه اعلام استقلال کند، چین در انجام حمله نظامی علیه آن هیچ تردیدی به خو راه نمی‌دهد.

نیروی دریای چین بزرگترین نیروی دریایی بر روی کره زمین است. وزارت دفاع آمریکا به طور خاص به این مساله اشاره کرده که نیروی دریایی چین مجموعا ۳۵۵ شناور دریایی و زیردریایی نظامی را در اختیار دارد. چینی‌ها در سال‌های اخیر به طور خاص بر آزمایش‌های نظامی خود با هدفِ بالا بردن دقت موشک هایشان در هدف قرار‌دادنِ اهداف نظامی از دریا و همچنین بهبود عملکرد زیردریایی هایشان افزوده اند. درست به همین دلیل است که وزارت دفاع آمریکا انتظار دارد که نیروی دریای ارتش آزادیبخش چین تا سال ۲۰۳۰ میلادی، بیش از ۴۶۰ کشتی و زیردریایی را در اختیار داشته باشد. جدای از اینکه چین بزرگترین نیروی دریایی جهان را در اختیار دارد، این کشور همچنین دارای بزرگترین ارتش دائمی جهان و همچنین سومین نیوری هوایی قدرتمند جهانی نیز است. تمامی این آمارها، جدای از قابلیت‌های هسته‌ای چین هستند.

ژنرال "مارک میلی" رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا گفته است: "ما اکنون بواسطه رویه‌های چین، شاهد یکی از بزرگترین تغییرات ژئواستراتژیک جهانی هستیم که جهان تاکنون آن را تجربه کرده است. اکنون چین توانایی‌های گسترده‌ای در عرصه‌های فضایی، سایبری، زمینی، دریایی، هوایی و زیردریایی دارد و همگی آن‌ها به وضوح آمریکا و منافع ملی این کشور را از نقطه نظر منطقه‌ای و بین المللی به چالش می‌کشند. از این رو، ما اکنون با کشوری مواجهیم که به نحو خارق العاده‌ای در حال قدرتمند شدن است و می‌خواهد نظم بین المللی را در راستای منافع خود تغییر دهد. این مساله بدون تردید چالشی جدی در سال‌های پیش رو خواهد بود. در ۱۰ الی ۲۰ سال آینده، آمریکا با مشکلات و چالش‌های زیادی از جانب چین رو به رو خواهد بود".

در‌ای راستا اخیرا "وانگ وِنبین" سخمنگوی وزارت خارجه چین در موضع گیری گفته است که هیچ اطلاعی در مورد عکس‌هایی که شرکت پیکسار از تمرین‌های نظامی چین در منطقه سین کیانگ گرفته، ندارد. وی گفت: "من از آن چیزی که شما در مورد آن صحبت می‌کنید، هیچ اطلاعی ندارم".

با این همه، بسیاری از شواهد و مدارک حاکی از این هستند که منطقه‌ای که چین در آن دست به انجام مانور نظامی خود زده، ماه هاست که جهت اهداف نظامی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این راستا، برخی گمانه زنی‌ها حاکی از این هستند که به احتمال زیاد، چینی‌ها این میدان رزمایش را برای نخستین بار در فاصله ماه‌های مارس تا آپریل سال ۲۰۱۹ ساخته اند. این سایت چندین بار هدف بازسازی قرا گرفته و در نهایت نیز در دسامبر سال ۲۰۱۹ برچیده شده است. در ادامه، این سایت نظامی بار دیگر در ماه سپتامبر سال جاری میلادی به مدار کار بازگشته و تا ماه اکتبر نیز تا حد زیادی تجیهز شده است».

خط ثابت

لخلیج آنلاین-محمد أبو رزق/ ایالات متحده تحرکاتی را در منطقه خلیج فارس آغاز کرده که هدف از آن، احیای توافق هسته‌ای با ایران و امکان از بین بردن موانعی که در برابر آن وجود دارد و توافق با دولت‌های شورای همکاری‌های خلیج پیش از رسیدن به هر پیشرفتی در پرونده هسته‌ای است.

نماینده ویژه آمریکا در مسائل ایران، رابرت مالی، این حرکت سیاسی را رهبری می‌کند که در روز پنجشنبه ۱۱ نوامبر جاری آغاز شده و در قالب آن، مالی به برخی دولت های واقع در خاورمیانه، از جمله امارات، عربستان، بحرین و اسرائیل، سفر می‌کند.

پرونده توافق هسته‌ای ایران و دور هفتم مذاکرات هسته‌ای وین، در رأس مذاکرات مسئول آمریکایی با دولت‌های خلیج فارس قرار دارد و دیدگاه آمریکا در مورد این توافق به اطلاع رهبران دولت‌های عضو شورای همکاری‌های خلیج فارس می‌رسد.

اعلام شروع سفر مالی به دولت‌های خلیج فارس همزمان شد با اعلام ایران در مورد از سر گیری مذاکرات وین با قدرت‌های بزرگ در مورد توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ در تاریخ ۲۹ نوامبر.

تاکید ایران از زبان مذاکره کننده ارشد تهران، علی باقری کنی مطرح شد که در توئیتی نوشت: «توافق کردیم که مذاکرات برای رفع تحریم‌های غیر قانونی و غیر انسانی در تاریخ ۲۹ نوامبر آغاز شود». این مساله در بیانیه‌هایی از سوی ایالات متحده و اتحادیه اروپا نیز مورد تاکید قرار گرفت.

با بازگشت به مذاکرات وین، یک تقریبا واحد در مورد این توافق در بین کشورهای خلیج فارس وجود دارد، که مبتنی بر جلوگیری از برخورداری ایران از سلاح هسته‌ای است که امنیت ملی این کشور‌ها را تهدید کند، افزون بر اینکه این دولت‌ها معتقدند توافق جدید باید با معیار‌های قویتری امضا شود که دولت‌های خلیج فارس نیز یکی از طرف‌های حاضر در آن باشند.

عاید المناع، تحلیلگر سیاسی تاکید می‌کند که هدف از سفر نماینده ویژه آمریکا در مسائل ایران به دولت‌های خلیج فارس، پرسیدن نظر این دولت‌ها در مورد بازگشت به توافق هسته‌ای با ایران است.

دولت‌های خلیج فارس که با نماینده آمریکا به گفتگو می‌نشینند- بویژه عربستان-یک خواسته اصلی از ایالات متحده دارند: اینکه دولت‌های عضو شورای همکاری‌های خلیج نیز نماینده‌ای در بین گروه ۵+۱ داشته باشند. در حالی که این مساله با مخالفت ایران مواجه می‌شود، به صورت همزمان ایالات متحده به دنبال آن است تا به مواضع مشخصی در مورد این درخواست دولت‌های خلیجی دست یابد. همانطور که ایالات متحده با سفر مالی قصد دارد پیش نویس توافق هسته‌ای جدید را به دولت‌های خلیج فارس ارائه دهد، یعنی قبل از اینکه این پیش نویس با ایران و دولت‌های حاضر در توافق مورد مناقشه و بررسی قرار گیرد.

پس از خروج ایالات متحده از توافق هسته ای، ایران غنی سازی اورانیوم خود را به ۶۰ درصد رساند، همین مساله می‌تواند موجب طرح شروط جدیدی برای توافق شود.

به عقیده المناع، ایالات متحده شروطی را برای بازگشت به توافق هسته‌ای مطرح می‌کند، اما این شروط لزوما همان مواردی که ترامپ بعنوان شرط برای بازگشت به گفتگو با ایران عنوان کرد، نخواهد بود.

در مقابل، تهران هم برای احیای توافق هسته ای، سه شرط برای واشنگتن مشخص می‌کند که عبارتند از: رفع تحریها، دادن ضمانتی از سوی آمریکا در مورد خارج نشدن دوباره آن از توافق و اعتراف واشنگتن به اشتباه در خروج از توافق و ایجاد وضعیت فعلی.

در مورد بازگشت دولت بایدن به توافق هسته ای، المناع معتقد است که دولت‌های شورای همکاری خلیج فارس، هیچ اعتراضی روی توافق ندارد، البته به شرطی که یکی از مهمترین بند‌های آن، محدویت ظرفیت هسته‌ای ایران باشد.

وی می‌افزاید: دولت‌های خلیج فارس می‌خواهند که این توافق شامل توقف حمایت مالی ایران از احزاب مخالف دولت‌های شورای همکاری خلیج بویژه در یمن و عراق شود، چرا که این احزاب خطری برای دولت‌های منطقه است.

به طور کلی، این تحلیلگر سیاسی تصریح می‌کند که دولت‌های خلیج فارس از تعامل دولت جدید آمریکا با پرونده هسته‌ای ایران اطمینان ندارند، از این رو به سمت برقراری ارتباط با چین و روسیه حرکت کردند.

دولت‌های خلیج فارس از ایالات متحده می‌خواهند که حسن نیت خود را ثابت کرده، به حفظ استقرار و امنیت این دولت‌ها نیز احترام بگذارد و مشکلات با ایران را حل کند.

اپراتور 5000

اپراتور 2000

 کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC)، مجوز پروژه اینترنت ماهواره‌ای شرکت بوئینگ را برای پرتاب ۱۴۷ ماهواره طی ۹ سال صادر کرد. این شرکت می‌تواند با راه‌اندازی شبکه اینترنت خود در فضا به رقیب اصلی استارلینک اسپیس ایکس تبدیل شود.

در این پروژه ۱۴۷ ماهواره برای پوشش اینترنت در سراسر جهان به فضا پرتاب می‌شود. بوئینگ در سال ۲۰۱۷ درخواست صدور مجوز خود را به FCC تقدیم کرده بود و اکنون این نهاد تصمیم گیرنده، به درخواست این شرکت چراغ سبز نشان داده است.

این پروژه شامل ۱۳۲ ماهواره در مدار پایین زمین در ارتفاع ۱۰۵۶ کیلومتری و ۱۵ ماهواره دیگر در مدار غیر زمین ثابت در ارتفاعی بین ۲۷۳۵۵ تا ۴۴۲۲۱ کیلومتر می‌شود. بوئینگ می‌گوید قصد دارد از ماهواره‌ها برای ارائه خدمات اینترنت و خدمات ارتباطی به کاربران مسکونی، کاربران دولتی و تجاری در ایالات متحده، پورتوریکو و جزایر ویرجین ایالات متحده استفاده کند تا درنهایت بتواند پوشش جهانی را برای کلیه کاربران فراهم کند.

همه ۱۴۷ ماهواره در باند V پخش خواهند شد که فرکانس بالاتری از طیف بی‌سیم نسبت به باندهای Ka و Ku استارلینک اسپیس ایکس یا ماهواره‌های پروژه کویپر آمازون که هنوز مستقر نشده‌اند، برخوردار خواهد بود. استفاده از باند V می‌تواند سرعت انتقال داده‌ها را سریع‌تر انجام دهد، اما خطر تداخل بیشتری ایجاد می‌کند،‌ زیرا فرکانس‌های بالاتر در نفوذ به اجسام جامد مشکل بیشتری را ایجاد می‌کنند. گفتنی است اسپیس ایکس برنامه‌های مختلفی را برای استفاده از باند V در برخی از ماهواره‌های بعدی خود دنبال می‌کند. باندهای Ka و Ku نیز توسط ماهواره‌هایی استفاده می‌شود که اینترنت حین پرواز را در خطوط هوایی تجاری ارائه می‌دهند.

اسپیس ایکس قبلاً ابراز نگرانی کرده بود که پیشنهاد بوئینگ برای پرتاب به مدارهای پایین شلوغ می‌تواند خطر برخورد با ماهواره‌های دیگر را افزایش دهد. به گزارش رویترز، در سال ۲۰۱۹، اسپیس ایکس به FCC اعلام کرده بود که شبکه بوئینگ می‌تواند خطری برای تداخل ماهواره‌های ایجاد کند. ماهواره‌های استارلینک اسپیس‌ایکس در ارتفاعی در حدود ۵۵۰ کیلومتر به دور زمین می‌چرخند، جایی که مجموعه ماهواره‌های اینترنتی OneWeb نیز در آن حضور دارند. گفتنی است اوایل سال جاری میلادی، اسپیس ایکس و وان وب به سختی از برخورد جلوگیری کردند.

بوئینگ اکنون شش سال فرصت دارد تا نیمی از ماهواره‌های خود را به فضا پرتاب کند و نه سال برای استقرار کل شبکه زمان در اختیار دارد. این شرکت از FCC خواسته بود که چنین الزامات زمانی را تغییر داده و الزام پرتاب فقط پنج ماهواره در شش سال اول را در دستور کار قرار دهد. همچنین این شرکت از FCC درخواست کرده بود زمانی ۱۲ ساله برای پرتاب کل ماهواره‌ها در اختیار داشته باشد،‌ اما کمیسیون فدرال این درخواست را رد کرد.