سخنگوی شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی گفت: آمار جایگاه‌هایی که امکان عرضه سوخت با نرخ ۱۵۰۰ تومان را دارند در حال افزایش است و تلاش برای رفع مشکل به طور کامل ادامه دارد.

فاطمه کاهی با بیان این که از لحاظ امنیتی راه حل های فنی در تعدادی از جایگاه‌ها در حال انجام بوده و امکان سوخت‌گیری با کارت فراهم شده است، اظهار کرد: موارد در حال بررسی است و در ساعات آتی مشکل به طور کامل برطرف می‌شود و تمام جایگاه‌ها می‌توانند این دستورالعمل را اعمال کنند.

او با بیان این که تا قبل از ظهر برای کل جایگاه‌ها به صورت آفلاین و با نرخ دوم امکان سوختگیری فراهم می‌شود، گفت: برای استفاده از سیستم هوشمند نیز کار تیم فنی به خوبی پیش رفته و راه حل‌ها جواب داده است. نگرانی برای تامین سوخت نداریم. مخازن برای تامین نیاز سوخت کشور کافی است و مردم نگران این مساله نباشند.

به گفته وی سهمیه کارهای سوخت نیز هیچ تغییری نخواهد کرد و در شرایط فعلی بهتر است مردم به پمپ بنزین ها مراجعه نکنند و فرآیند سوخت‌گیری را به زمانی دیگر موکول کنند.

خط 9000

نرخ تورم سومین اقتصاد بزرگ جهان به منفی ۰.۴ درصد رسید.
به گزارش تریدینگ اکونومیکس، متوسط نرخ تورم ژاپن در ۱۲ ماه منتهی به آگوست با ۰.۱ درصد کاهش نسبت به ماه قبل به منفی ۰.۴ رسید که این رقم، یکی از کمترین تورم های ثبت شده در این کشور طی هشت ماه اخیر بوده است.
در بین بخش‌های مختلف، آب و برق با تورم منفی ۶.۶ درصدی بیشترین تاثیر را در نزولی شدن نرخ تورم داشته است و پس از این بخش نیز مراقبت های درمانی با تورم مفی ۰.۱ درصدی و ارتباطات با تورم ۰.۷ درصد قرار دارند. از سوی دیگر نیز بیشترین تورم مربوط به لوازم منزل با ۲.۹ درصد بوده است و پس از این بخش، آب و برق با ۲.۵ درصد قرار دارند.
بانک مرکزی ژاپن با توجه به نرخ تورم پایین و کمبود نیروی کار در دوراهی سختی برای تعیین مسیر آینده سیاست‌های پولی خود قرار گرفته است. سیاست‌های انبساطی بانک مرکزی ژاپن در حال حاضر بزرگ‌ترین بسته محرک در بین کشورهای جهان محسوب می‌شود و اکنون برخی از اقتصاددانان با انتقاد از این سیاست خواستار تغییر رویه کنونی این کشور شده‌اند.
هم‌چنین هسته تورمی که تغییرات قیمت گروه مواد غذایی و انرژی را به دلیل نوسانات بالای آن‌ها در نظر نمی‌گیرد در ۱۲ ماه منتهی به آگوست با ۰.۲ درصد کاهش نسبت به ماه قبل به منفی ۰.۳ درصد رسیده که یکی از پایین ترین سطوح ثبت شده در طول پنج ماه اخیر بوده است. متوسط نرخ تورم ژاپن در بازه زمانی ۱۹۵۸ تا ۲۰۲۱ معادل ۲.۴۷ درصد بوده است که بالاترین تورم ثبت شده مربوط به فوریه ۱۹۷۴ با ۲۴.۹ درصد  و کمترین تورم ثبت شده مربوط به اکتبر ۲۰۰۹ با منفی ۲.۵ درصد بوده است.
بر مبنای ماهانه نیز نرخ تورم این ماه با ۰.۳ درصد کاهش نسبت به ماه قبل به منفی ۰.۲ درصد رسیده است.  
بانک مرکزی ژاپن دستیابی به تورم دو درصدی را هدف‌گذاری کرده که در از تحقق چنین هدفی در طول سه سال اخیر ناکام مانده است.

اپراتور 9000

افزونه پیامکی وردپرس پیام رسون

در ماجرای تنش اخیری که آذربایجان علیه ایران به‌راه انداخته است، نیات و انگیزه‌هایی مبتنی بر دیدگاه‌های اقتصادی،‌ سیاسی، ‌امنیتی و ژئوپلتیک وجود دارد. دکتر شعیب بهمن، پژوهشگر مسائل اوراسیا در گفت‌و‌گو با جام‌جم معتقد است که هدف آذربایجان، بازی کردن در پازل ترکیه و رژیم صهیونیستی برای تغییر ژئوپلتیک در منطقه قفقاز و مسدودسازی مسیرهای ارتباطی ایران با اروپا است. وی بر این باور است که تاکنون جمهوری اسلامی ایران در قبال تحرکات تنش آمیز جمهوی آذربایجان، برخورد بزرگوارانه‌ای داشته و در شرایط کنونی با توجه به بی توجهی مقامات این کشور نسبت به این رفتار سخاوتمندانه اکنون جمهوری اسلامی به این نتیجه رسیده که برخورد قاطع و محکمی را علیه هر گونه تحرکات مضر منافع ملی ایران انجام داد. ایران قطعا با تغییرات ژئوپلتیک منطقه مخالف است، چراکه منافع ملی ایران ایجاب نمی‌کند و اجازه نمی‌دهد که نقشه ژئوپلتیک منطقه تغییر کند.
 

 به نظر شما هدف مقامات جمهوری آذربایجان از به‌راه‌اندازی جنجال اخیر سیاسی و رسانه‌ای اخیر علیه ایران چیست؟
از دو جنبه می‌شود به این قضیه نگاه کرد. یک جنبه این است که مقامات جمهوری آذربایجان در طول سال‌های گذشته اقدامات و تحرکات ضدایرانی زیادی را سامان داده‌اند. از پناه دادن به گروه‌های تجزیه‌طلب قوم‌گرا تا همکاری‌های نظامی و امنیتی و اطلاعاتی با رژیم صهیونیستی جزو اقداماتی بود که باکو علیه ایران در سال‌های گذشته ترتیب داده اما به‌رغم این اقدامات جمهوری اسلامی ایران سعی کرده یک نگاه بزرگ‌تری به باکو داشته باشد و بزرگوارانه از تحرکات باکو بگذرد. بخش مهمی از این رفتار، ناشی از صبر راهبردی ایران است و بخشی دیگر آن هم به خاطر پیوندهای مذهبی، فرهنگی و تمدنی میان ملت‌های ایران و جمهوری آذربایجان است. به هر حال ایران، وزن بیشتری در حوزه‌های تاریخی، تمدنی و ژئوپلتیک نسبت به کشور آذربایجان دارد. بنابراین در حال حاضر اقدام ایران در برگزاری مانور نظامی، دولت علی‌اف را به نوعی غافلگیر کرده، آنها تصور می‌کنند صبر راهبردی ایران رو به اتمام است و از این مساله هراسناک شده‌اند. دومین جنبه‌ای که می‌شود به موضوع نگاه کرد این است که جمهوری آذربایجان همان‌طور که در سال‌های گذشته سعی کرده با برجسته کردن تهدید ایران به همکاری خود با رژیم صهیونیستی مشروعیت بخشد، در حال حاضر از این طریق می‌خواهد به افکار عمومی مردم خودش این طور القا کند که ایران یک تهدید جدی برای این کشور است تا از این طریق بتواند همکاری‌های خود با اسرائیل، ترکیه و دیگر کشورها را افزایش دهد و این نوع همکاری‌ها را در جوار مرزهای ایران مشروعیت ببخشند. بنابراین دولت علی‌اف یک هدف دوگانه را در حال حاضر درخصوص این مساله دنبال می‌کند.

 نکته اینجا است که شاید بهانه اولیه برای شروع این تنش‌آفرینی مربوط به دستگیری رانندگان ایرانی باشد اما در پس قضیه، موضوع جلوگیری از صادرات ایران به روسیه از مسیر ترانزیتی ارمنستان برجسته می‌شود. تحلیل شما در این زمینه چیست؟
یکی از اهداف مهم جنگ ۴۴ روزه قره‌باغ در سال گذشته، ایجاد تغییرات ژئوپلتیک در منطقه قفقاز بود و هدف‌گیری مهم این تغییرات هم تاثیرگذاری بر مزیت‌های جغرافیایی ایران از یکسو و ایجاد اشکال و حتی انقطاع مسیرهای ارتباطی ایران به اروپا بود. به این معنا که هدف بزرگی که جمهوری آذربایجان به پشتوانه ترکیه و اسرائیل دنبال می‌کرد، این بود که بتواند منطقه جنوبی ارمنستان را که هم‌مرز با ایران بود، تحت اشغال دربیاورد و به قول خودشان یک کریدور ترک یا دالان ترک در این منطقه ایجاد کنند تا سرزمین اصلی آذربایجان را به نخجوان متصل کنند. اگر این اتفاق رخ می‌داد، برای ایران تبعات ژئوپلتیک بسیار گسترده‌ای داشت. از جمله این‌که برخی از مسیرهای ارتباطی فعلی میان جمهوری آذربایجان و نخجوان و بین جمهوری آذربایجان و ترکیه از مسیری غیر از ایران عبور می‌کرد. این مساله می‌توانست به تحرکات این دو کشور علیه ایران دامن بزند. علاوه‌بر این، مسدود شدن مرزهای ایران به ارمنستان می‌تواند موجب این شود که ایران از یکی از مسیرهای سه‌گانه ارتباطی با اروپا باز بماند. چون در حال حاضر ایران سه مسیر مشخص به اروپا از ترکیه،‌‌ آذربایجان و ارمنستان دارد. قاعدتا مسدودسازی مسیر ارمنستان به این معنا بود که دو مسیر باقیمانده در اختیار ترکیه و‌ جمهوری آذربایجان خواهد بود و این دو کشور می‌توانستند در مواقع مقتضی، به عنوان یک اهرم فشار علیه ایران از آن استفاده کنند. کما این‌که در سال‌های گذشته بارها این اتفاق افتاده است. دولت ترکیه با افزایش تعرفه ترانزیت موجب اختلال در مسیر ارتباطی ایران به سمت اروپا شده و دولت آذربایجان هم با انواع چالش‌آفرینی‌ها خسارات زیادی را به تجار و رانندگان ایرانی که حامل کالاهای مواد غذایی و فاسدشدنی بودند، وارد کرده است. بنابراین یک هدف مهم و عمده آنها از طرحی که دنبال می‌کردند، تاثیرگذاری بر ارتباطات ایران به سمت اروپا بود که به هر حال با هوشیاری به‌موقع ایران، چه در جریان جنگ ۴۴ روزه قره‌باغ و چه در جریان تحولات اخیر، این طرح آنها تا حد زیادی ناکام گذاشته شده، اما این واقعیتی است که همچنان در دستور کار دولت‌های جمهوری آذربایجان و ترکیه خواهد بود. ایران باید دست به اقدامات جدی‌تری برای مقابله با طرح‌های این‌چنینی بزند که درواقع به تغییرات ژئوپلیتکی در منطقه منجر می‌شود.

 یکی از مباحثی که در ادبیات هشدارگونه مقامات کشورمان خطاب به دولت آذربایجان وجود دارد، این است که ما از تمامیت ارضی ایران دفاع می‌کنیم. تهدیدات آذربایجان تا چه اندازه می‌تواند متوجه تمامیت ارضی ایران باشد؟
صرفا مساله متوجه تمامیت ارضی ایران نیست، چون اساسا نه آذربایجان و نه ترکیه، هیچ‌کدام توانایی تعدی به تمامیت ارضی ایران را ندارند. البته هر دو کشور در طول سال‌های گذشته پناهگاه و مامن برخی از گروه‌های تجزیه‌طلب قومی بوده‌اند، امکانات زیادی را در اختیار این گروه‌ها قرار داده‌اند، امکانات رسانه‌ای و حتی استودیو در شهرهای مختلف ترکیه و آذربایجان دارند و امکان برپایی میتینگ و همایش دارند. از سویی دیگر تلاش‌های بسیاری زیادی برای حمایت مالی از این گروه‌ها صورت گرفته اما این‌که تصور کنیم در حوزه‌های نظامی هم این دو کشور به ایران تعدی انجام بدهند، کاملا منتفی است. چون قدرت نظامی ایران را به‌خوبی می‌دانند و به این امر واقف هستند که در صورت انجام چنین خطایی، با یک پاسخ قاطع و محکم مواجه خواهند شد. آن چیزی که مدنظر است و در سال گذشته هم مورد تاکید رهبر معظم انقلاب قرار گرفته، تغییر مرزهای بین‌المللی در منطقه قفقاز است. یعنی همین طرح کلانی که در دست داشتند، می‌خواستند جنوب ارمنستان را تحت اشغال در بیاورند و آنجا را به یک گذرگاهی مبدل کنند. اگر این گذرگاه شکل می‌گرفت، تبعات ژئوپلتیک بسیار زیادی برای ایران درپی داشت. متاسفانه در حال حاضر دولت ارمنستان در موضع ضعف قرار دارد و توانایی مقابله با زیاده‌خواهی‌های آذربایجان و ترکیه را ندارد. به همین خاطر باکو، آنکارا و در پشت صحنه، اسرائیلی‌ها تصور می‌کنند که می‌توانند طرح خود را پیش ببرند. اما همان‌طور که وزیر دفاع و فرمانده ارتش جمهوری اسلامی ایران تاکید کردند، حتی اگر دولت ارمنستان توانایی حفظ مرزهای خود را نداشته باشد، باز هم ایران اجازه تغییرات ژئوپلتیک و تغییر مرزهای بین‌المللی را در منطقه نخواهد داد.

 برخی از کارشناسان معتقدند گویی آقای پاشینیان، رئیس‌جمهور ارمنستان نرمش‌هایی نسبت به ترکیه و آذربایجان نشان داده و گویی که در پازل ترکیه حرکت می‌کند. تا چه اندازه این تحلیل را قبول دارید؟
اساسا زمانی که آقای پاشینیان در ارمنستان روی کار آمد، باعث خروج طیف قره‌باغی‌ها شد. قره‌باغی‌ها طیفی روس‌گرا در ارمنستان محسوب می‌شدند. خروج این طیف از قدرت، معامله در مورد مساله قره‌باغ را برای دولت آقای پاشینیان ساده‌تر کرد. چون زمانی که این طیف بر سر قدرت بودند، اجازه رخ دادن اتفاقاتی که در یک سال گذشته شاهد آن هستیم،‌ نمی‌دادند. بنابراین تغییر و تحولات در داخل دولت ارمنستان تاثیر مستقیمی بر شرایط امروز منطقه گذاشته و پروژه که آقای پاشنیان دنبال می‌کند، نه‌تنها تبعات در جنگ ۴۴ روزه خلاصه می‌شود؛ بلکه او اساسا به دنبال عادی‌سازی روابط با ترکیه است و در تفکراتش اینگونه محاسبه می‌کند که وجود اختلافات تاریخی میان ارمنستان و ترکیه، به ضرر این کشور است و باید این اختلافات را حل کرد. اما آقای پاشینیان چون سابقه سیاسی چندان برجسته‌ای ندارد، شاید به‌درستی نمی‌تواند نیات آقایان اردوغان و علی‌اف را درک کند. او هنوز به این مساله واقف نشده که هر گام از عقب‌نشینی او، به صد گام پیشروی آذربایجان و ترکیه منجر خواهد شد. حتی می‌تواند به از دست رفتن بخش‌های زیادی از ارمنستان منتهی شود.

 توجه به برخی از اظهارات مقامات آذربایجانی حاکی از این است که گویی دولت این کشور حساب ویژه‌ای روی برگزاری دو مانور نظامی یکی با ترکیه و دیگر با پاکستان و ترکیه باز کرده است. حتی برخی مقامات آذربایجان هم تهدید کردند در صورت تعرض نظامی ایران، پاکستان از آذربایجان حمایت خواهد کرد. با توجه به نوع تعاملات ایران و پاکستان، تا چه اندازه می‌توان احتمال داد که در صورت اوج‌گیری تنش، پاکستان به ضرر ایران تحرکاتی انجام دهد؟
واقعیت آن است که در طول جنگ سال گذشته پاکستان یک بازیگر مهم و اساسی به‌شمار می‌آمد. یعنی در طول جنگ ۴۴ روزه، کمک‌های نظامی پاکستان به جمهوری آذربایجان موثر بود. بنابراین این همکاری نظامی چیز جدیدی نیست. البته نقطه وصل این همکاری قطعا کشور ترکیه است که به شکل سنتی روابط بسیار نزدیکی با پاکستان دارد. اما پاکستان یک بازیگر موثر در تحولات قفقاز به شمار نمی‌آید، به این معنا که به تنهایی در تحولات این منطقه نقش‌آفرینی نمی‌کند. قطعا حضور پاکستان همان طور که در جنگ سال گذشته از حضور ترکیه تبعیت می‌کرد، در آینده هم به حضور این کشور وابسته است. از این رو باید ایران هشدارهای لازم را به پاکستان هم در مورد مسائل افغانستان و هم در مورد مسائل قفقاز بدهد و از این کشور بخواهد بیش از این در مورد مسائل قفقاز مداخله نکند. چون این مداخله می‌تواند مداخله مضری باشد. پاکستان کشور همجوار با قفقاز نیست که از تبعات هرگونه جنگ و نزاعی بخواهد آسیب ببیند. در نتیجه نقش ایران و رایزنی‌های جمهوری اسلامی در این برهه زمانی با پاکستانی‌ها، اهمیت بسیار زیادی دارد تا آنها حد و حدود بازیگری خودشان را در تحولات آینده به‌خوبی بتوانند درک کنند و بیش از آن نخواهند نقش‌آفرینی کنند.

 ابتدای گفت‌و‌گو اشاره کردید به برخورد بزرگوارانه ایران درخصوص سال‌ها اقدامات تحرک‌آمیز جمهوری آذربایجان و ما این روزها شاهدیم که ایران قاطعانه در حوزه منافع ملی خود اقدام می‌کند. آیا به نظر شما همان صبر راهبردی باعث گستاخی‌های طرف آذربایجانی نشده و در واقع واکنشی که اخیرا نشان دادیم، تا چه اندازه می‌تواند تاثیرگذار باشد؟
در سال‌های گذشته دو دیدگاه درباره مقابله با تحرکات آذربایجان وجود داشته است. یک دیدگاه این بود که ایران باید نگاه سخاوتمندانه‌ای به جمهوری آذربایجان داشته باشد. دیدگاه دیگر این بود که ایران باید تحرکات باکو را در حوزه‌های مختلف با پاسخ متقابل مواجه کند. در حال حاضر تنشی که باکو در برابر سخاوتمندی ایران ایجاد کرده، تهران را به این جمع‌بندی رسانده که دیدگاه اول دیگر کاربردی نخواهد داشت. در طول چند سال گذشته، جمهوری آذربایجان برای این‌که بتواند به خاک نخجوان دسترسی داشته باشد، از خاک ایران استفاده کرده، بدون این‌که کمترین بهایی در حوزه حق ترانزیت بپردازد. این در حالی است که تردد چند کامیون ایرانی از مسیری که تنها بین ده تا ۱۵ کیلومتر آن وارد خاک آذربایجان می‌شود، در کنار آن حق ترانزیت بالا و بعد هم دستگیری رانندگان ایرانی، یک اشتباه استراتژیک از سوی آذربایجان است و معنایی جز این ندارد که جمهوری آذربایجان می‌خواهد سطح تنش با ایران را افزایش دهد. بنابراین در شرایط فعلی، ایران به سمت دیدگاه دوم شیف و گذر کرده است. مبنی بر این‌که هرگونه تحرک آذربایجان علیه منافع ایران با پاسخ متقابل باید مواجه شود و قطعا در این رویارویی آذربایجان بازنده بزرگ خواهد بود.

وردپرس چیست ؟

با پیام رسون بیشتر آشنا شوید

 جمهوری‌خواهان طرح استیضاح بایدن را به دلیل عملکرد نامناسب وی در برقراری امنیت مرز‌ها و نحوه خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان کلید زدند.

به گزارش پایگاه اینترنتی هیل، گروهی متشکل از چهار قانونگذار جمهوری‌خواه دیروز سه شنبه طرح استیضاح جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا را به دلیل عدم تامین امنیت مرزی و نحوه خروج نیرو‌های آمریکایی از افغانستان کلید زدند.
باب گیبز، نماینده جمهوری‌خواه اوهایو، هدایت این طرح را بر عهده دارد و اندی بیگز (آریزونا)، برایان بابین (تگزاس) و رندی وبر (تگزاس) دیگر نمایندگان جمهوری‌خواه هستند که به او در این پرونده ملحق می‌شوند.
این دومین بار است که موارد استیضاح علیه بایدن مطرح می‌شد. تیلور گرین دیگر نماینده جمهوری‌خواه یک روز پس از سوگند بایدن در مراسم یادبود کشته‌های جنگ، طرح استیضاح وی را مطرح کرد. با این حال به نظر می‌رسد طرح آن‌ها برای استیضاح بایدن با وجود اکثریت دموکرات‌ها پیش نرود.
دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا در چهار سال ریاست جمهوری خود دو بار استیضاح شد، اما هر دو بار توسط سنا محکوم نشد.
پیش از این، در پی خروج ناموفق آمریکا از افغانستان و کشته شدن ۱۳ نظامی آمریکایی در انفجار‌های کابل، جمعی از نمایندگان جمهوری خواه، بایدن را ضعیف خطاب کردند و خواستار استعفا یا استیضاح او شدند.
طرح استیضاح بایدن در حالی مطرح شده است که به تازگی تعدادی از مقامات آمریکایی از سخنرانی بایدن در مجمع عمومی سازمان ملل انتقاد کرده اند. سناتور تام کاتن و نیکی هیلی، سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل متحد، سخنرانی رئیس جمهور آمریکا در مجمع عمومی این سازمان را مورد انتقاد قرار داده و بیان کردند این سخنرانی به اعتبار بین المللی آمریکا لطمه جبران ناپذیری وارد کرده است.

دنيل درزنز- استاد سياست بين‌الملل دانشگاه تافتس- فارن افرز- ابزارهاي قدرت يک ابرقدرت چند‌وجهي است؛ ترکيبي از قدرت نظامي، اعتبار فرهنگي و کمک‌‌هاي اقتصادي. اما هر کسي سياست خارجي آمريکا را طي يک دهه اخير زير ذره‌بين قرار مي‌دهد، مي‌بيند که يک ابزار بيش از ديگر ابزارها مورد استفاده قرار گرفته است: تحريم‌هاي اقتصادي.
تحريم اقتصادي به دم‌دستي‌ترين ابزار براي حل تمام چالش‌هاي پيش روي سياست خارجي آمريکا تبديل شده‌ است. در دوره اول دولت باراک اوباما، آمريکا هر سال 500فرد يا نهاد را به ليست‌ تحريم‌هاي خود اضافه مي‌کرد. دلايل متعددي براي اين تحريم‌ها ذکر مي‌شد؛ از مسائل حقوق بشري گرفته تا اشاعه هسته‌اي. اين آمار در دوره رياست‌جمهوري دونالد ترامپ، دو‌برابر شد. جو بايدن در همين ماه‌هاي ابتداي رياست‌جمهوري‌اش ميانمار، نيکاراگوئه و روسيه را تحت تحريم قرار داده است. بايدن برخلاف وعده‌هايش هنوز هيچ‌يک از تحريم‌هاي وضع‌شده از سوي ترامپ را لغو نکرده است؛ به استثناي تحريم عليه دادگاه کيفري بين‌المللي.

اگر کشورها در نهايت به خواسته‌هاي واشنگتن تن مي‌دادند، مي‌شد گفت تکيه به تحريم‌هاي اقتصادي راهکار درستي است. اما مسئله اين است که کشورهاي تحريم‌‌شده در مقابل آمريکا کوتاه نمي‌آيند. پژوهشي که از سوي دانشگاه کاروليناي شمالي انجام شده نشان مي‌دهد تحريم‌ها در بهترين حالت، در يک‌سوم تا نيمي از موارد مؤثر واقع مي‌‌شوند. در اين گزارش آمده که نهادهاي وضع‌کننده تحريم‌ها يعني وزارتخانه‌هاي خارجه، تجارت و خزانه‌داري آمريکا خود هيچ برآوردي از اثرگذاري تحريم‌‌هاي‌شان ندارند. مسئله اصلي اين است که سياست تحريمي آمريکا، هيچ ارتباطي با اثرگذاري آنها ندارد؛ بلکه موضوع اصلي افول قدرت آمريکاست و دولت اين کشور قصد دارد با دنبال‌کردن سياست تحريم، جايگاه خود را همچنان در جهان حفظ کند. آمريکا ديگر همچون گذشته يک ابرقدرت بلامنازع نيست. قدرت نظامي و نفوذ ديپلماتيک آمريکا ديگر آن اثرگذاري گذشته را ندارد. 2دهه جنگ، رکود اقتصادي، قطبي‌شدن جهان و حالا هم همه‌گيري کرونا، آمريکا را فرسوده کرده است. روساي جمهور آمريکا در چنين شرايطي ديگر تيري در ترکش ندارند. در دسترس‌‌ترين ابزار در اين وضعيت، ابزار تحريم است.

تحريم‌ها آنگونه که وانمود شده، بدون هزينه هم نيستند. تحريم‌ها باعث ايجاد شکاف ميان متحدان مي‌شوند، دشمنان را مصمم‌تر و زندگي را براي مردم بي‌گناه کشورهاي تحريم‌شده سخت مي‌کنند. بنابراين ادامه استفاده از ابزار تحريم نه‌تنها روند افول قدرت آمريکا را نمايان کرده بلکه اين کشور را بيش از پيش به يک بازيگر منفور در جهان تبديل مي‌کند. تيغ تحريم ديگر به تيزي گذشته نيست. هر چه مي‌گذرد، از اثرگذاري تحريم‌ها کاسته مي‌شود، چرا‌که کشورهايي نظير روسيه و چين بلافاصله به کمک کشور تحريم‌‌شده مي‌شتابند. همزمان، ميزان نارضايتي‌ها از تحريم‌هاي وضع‌شده آمريکا در ميان متحدان اين کشور نيز افزايش پيدا کرده است. بسياري از کشورها منافع اقتصادي خود را به‌خاطر تحريم‌هاي آمريکا تحت خطر مي‌بينند. همه اينها، در نهايت به کاهش قدرت دلار در سيستم مالي جهان منجر خواهد شد.

دولت ترامپ موفق شد با تهديد به تحريم، مکزيک را مجبور کند مانع ورود مهاجران غيرقانوني به خاک آمريکا شود اما تحريم‌هاي آمريکا هميشه موفق نبوده است. دهه‌ها تحريم عليه بلاروس، کوبا، روسيه، سوريه، زيمبابوه و ايران، تغييري در سياست‌هاي کلان اين کشورها ايجاد نکرده است. دونالد ترامپ تحريم‌هاي اقتصادي عليه ايران، کره‌شمالي و ونزوئلا را در چارچوب سياست «فشار حداکثري» افزايش داد. اين سياست، «تحريم‌هاي ثانويه» را هم در‌بر‌داشت. تحريم‌هاي ثانويه، شرکت‌هايي را که با کشورهاي تحريم‌شده همکاري مي‌کنند ‌هم تحت‌تأثير قرار مي‌دهد. در همه موارد يادشده، کشورها شديدترين آسيب‌ها را از فشار تحريم‌ها ديده‌اند اما هرگز تسليم نشده‌اند. حتي ونزوئلا هم که اکنون ديگر يک کشور ورشکسته به شمار مي‌رود، در برابر تحريم‌هاي آمريکا تسليم نشده است. دلايل مختلفي مي‌توان براي ناکارآمد‌بودن رژيم تحريم‌هاي آمريکا برشمرد. مهم‌ترين مسئله اين است که آمريکا از سياست فشار حداکثري خود، به حداقل‌ها راضي نيست. آمريکا از کره‌شمالي خواسته سلاح هسته‌اي خود را کنار بگذارد، از ايران خواسته توانايي هسته‌اي خود را فراموش کند و از ونزوئلا خواسته با حکومت بوليواري و شعارهاي آن خداحافظي کند. اين خواسته‌ها براي حاکمان اين کشورها، برابر با تغيير رژيم است. بنابراين جاي تعجب ندارد که آنها فشار ناشي از تحريم‌هاي اقتصادي را تحمل مي‌کنند اما در برابر خواسته‌هاي آمريکا کوتاه نمي‌آيند.

مورد ايران از بقيه جالب‌تر است و پرده جديدي از سياست‌هاي تحريمي آمريکا را به نمايش مي‌گذارد: تحريم‌هاي يکجانبه. آمريکا هرجا در اعمال تحريم‌هايش موفق بوده، به اين دليل بوده است که حمايت و همراهي متحدان خود را داشته است. زماني که دونالد ترامپ تصميم گرفت تحريم‌هاي آمريکا عليه ايران را بازگرداند، متحدان اروپايي واشنگتن مخالف بودند. درست است که آمريکا در نهايت موفق شد تحريم‌ها عليه ايران را اعمال کند، اما اين کار به قيمت تحت فشار قرار‌دادن ديگر کشورها با استفاده از ابزار تحريم‌هاي ثانويه انجام شد. کشورها در مقابل فشار دولت ترامپ کوتاه آمدند و تحريم‌ها ايران را با مشکلات متعدد روبه‌رو کرد اما همه اينها در نهايت به تنش بي‌سابقه در روابط ديرينه آمريکا و متحدانش منجر شد.

آمريکا از ابزار تحريم عليه قدرت‌هاي بزرگ‌تر هم استفاده کرده است. زماني که تحريم‌ها روسيه و چين را هدف قرار مي‌دهد، بايد منابع بيشتري هم براي اثرگذاري آنها به‌کار گرفت. تحريم‌ها عليه روسيه در پي درگيري‌هاي اوکراين هيچ اثري نداشته است. تحريم‌هاي تجاري ترامپ عليه چين هم به همين سرنوشت دچار شده است. ترامپ يک جنگ تجاري بي‌سابقه عليه پکن به راه انداخت اما هرگز به اهدافي که درنظر داشت، نرسيد. نتيجه کار فقط انعقاد يک قرارداد تجاري از سوي چين براي خريد محصولات کشاورزي آمريکا بود. در مجموع، به‌دليل مقابله‌به‌مثل چين، صنايع غذايي، کشاورزي و هاي‌‌تک آمريکا بيشترين آسيب را از اين رويارويي ديدند. تعرفه‌هايي که روي کالاهاي چيني وضع شد هم در نهايت از جيب مصرف‌کننده آمريکايي پرداخت شد.
نکته آخر اينکه، کشورهاي هدف تحريم آمريکا طي اين سال‌ها ياد گرفته‌‌اند که چطور خود را با اين شرايط وفق دهند. چين و روسيه بلافاصله اروپا را جايگزين آمريکا به‌عنوان شريک تجاري خود کرده‌اند. کشورهاي کوچک‌تر هم آموخته‌اند که چطور با استفاده از حفره‌هاي سيستم‌هاي مالي جهاني يا از طريق کشورهاي ثالث، تحريم‌ها را دور بزنند. تصميم‌سازان در آمريکا بايد متوجه آثار مخرب طولاني‌مدت تحريم‌ها هم براي خود و هم براي جهان باشند و در استفاده کورکورانه از اين ابزار در سياست خارجي آمريکا تجديد‌نظر کنند.