اوایل همین ماه، عبدالناصر سلامه سردبیر روزنامه مشهور الاهرام به دلیل انتشار نامه سرگشاده‌ای خطاب به عبدالفتاح السیسی رییس‌جمهوری مصر، دستگیر و روانه زندان شد. سلامه در این نامه از السیسی خواسته بود استعفا دهد و به دلیل صرف‌نظر کردن از حق و حقوق مصر درباره حقابه رود نیل محاکمه شود. این اتفاق مثالی است از اینکه چرا در مصر اعتراض و انتقاد به دولت امری بسیار نادر و حتی خطرناک است. آنچه در یک کشور دموکراتیک از آن با عنوان آزادی بیان یاد می‌شود، در مصر به دستگیری، شکنجه و حکم‌های سنگین زندان می‌انجامد. 

انتقاد سلامه از السیسی ریشه در دیدگاه او درباره واکنش ضعیف دولت مصر به ساخت سد رنسانس توسط اتیوپی دارد؛ پروژه‌ای عظیم که موجب می‌شود سهم مصر از حقابه رود نیل به‌شدت کاهش یابد. سلامه همچنین اقدام دولت السیسی در هزینه‌کرد میلیاردها دلار در حوزه تسلیحات را مورد انتقاد قرار داد در حالی که قاهره قصد ندارد از اهرم نظامی برای حل‌وفصل اختلافاتش با اتیوپی استفاده کند بنابراین نیازی به این هزینه‌ها هم نیست. سلامه همچنین السیسی را به دلیل واگذاری دو جزیره کوچک در دریای سرخ به عربستان سعودی مورد ملامت قرار داد. اما واقعیت این است که در مصر این سطح از انتقاد که مستقیما متوجه شخص اول کشور می‌شود، بسیار نادر است. سلامه به انتشار اخبار دروغ و تشویش اذهان عمومی و عضویت در یک گروه تروریستی متهم شده است. وکلای دولت در دادگاه، او را خائن توصیف کرده و متهمش کرده‌اند که از طریق خوانش دروغ از سیاست مصر در قبال سد رنسانس، قصد دارد در کشور هرج‌ومرج و بی‌ثباتی ایجاد کند. اما واقعیت این است که بسیاری از مصری‌ها در خصوص بحران آب با نظرات سلامه موافق هستند. سلامه معتقد بود که السیسی نباید توافقنامه سال 2015 نیل را امضا می‌کرد. در آن توافقنامه اتیوپی توانسته به نحوی از پایبند ماندن به حق و حقوق مصر در خصوص رود نیل، شانه خالی کند. یکی از اعضای دادگاه عالی مطبوعات مصر انتشار نامه سلامه را مورد انتقاد قرار داده و این نامه را پر از افترا توصیف کرد و رسانه‌های حامی دولت نیز سلامه را عنصری تحریک‌کننده توصیف کرده‌اند. 

در مصر، وارد آمدن چنین اتهاماتی به مخالفان و منتقدان امری کاملا معمول است. چهار ماه قبل از دستگیری سلامه، یک زن فعال حقوق بشر مصری نیز به اتهام انتشار اخبار جعلی و عضویت در یک گروه تروریستی بازداشت و روانه زندان شد. تنها کاری که او کرده بود این بود که شرایط بد بهداشتی مصر را گزارش و فاش کرده بود که ویروس کرونا در میان زندانیان مصری به‌شدت شیوع یافته است. او به دلیل همین اقدامات به 18 ماه زندان محکوم شد. وقتی که کار به فعالان سیاسی و حقوق بشر می‌رسد، چنین اتهامات و احکامی در دستگاه قضایی مصر یک استاندارد محسوب می‌شود. در واقع رهبران و مقامات عالیرتبه مصر به شنیدن انتقادات علنی عادت ندارند. برای مثال در زمان جمال عبدالناصر، رسانه‌های مصری هرگز از او انتقاد نکردند. بعد از جنگ شش‌روزه مصر و اسراییل در سال 1967، ناصر مسوولیت کامل نتیجه فاجعه‌بار جنگ را پذیرفت و به شکست نیروهایش در جنگ اعتراف کرد. اما هنوز که هنوز است مردم مصر ناصر را ستایش می‌کنند و معتقدند اگر او بود می‌توانست آنها را از این وضعیت عبور دهد. 
البته ناصر خوب می‌دانست که چطور با افکار عمومی ارتباط برقرار کند؛ مهارتی که السیسی به هیچ‌وجه از آن برخوردار نیست. در سال 2016، پس از اینکه فعالان سیاسی از مردم خواستند برای یک اعتراض گسترده علیه کنترل ریاض بر دو جزیره دریای سرخ به خیابان‌ها بیایند، تنها کاری که السیسی کرد این بود که ظرف مدت شش ساعت نیروهای ارتش مصر را در سراسر کشور مستقر کرد. 

اما چرا مصری‌ها به اقدامات حاکمان‌شان اعتراض نمی‌کنند؟ برای پاسخ به این سوال باید نقبی به تاریخ مصر زد. یکی از دلایل این امر به نوع نگرش مردم مصر به حاکمان و عملکردشان بازمی‌گردد. مصری‌ها نه تنها در قبال حاکمان خودشان بلکه در زمان امپراتوری پارس، رومی‌ها و عرب‌های مسلمان بر مصر هم، دست به اعتراضی علیه آنها نزدند. حتی قبل از این امپراتوری‌ها نیز - زمانی که مصر توسط فراعنه اداره می‌شد - مردم مصر معتقد بودند حاکمان‌شان مقدس هستند و از قدرت مطلقه برخوردارند، بنابراین اقدامات‌شان کاملا قابل توجیه است. یکی دیگر از دلایل نیز این است که در جوامعی که زندگی مردم در آن به‌شدت به منابع آبی وابسته است، نوعی بی‌تفاوتی سیاسی رواج پیدا می‌کند، چراکه حاکمان این جوامع در طول تاریخ بر منابع آب تسلط یافته و توزیع آب را خودشان انجام داده‌اند بنابراین همیشه کنترل مهم‌ترین شریان حیاتی جامعه را در اختیار داشته‌اند. 

اگر نگاهی به نقشه‌های پراکندگی جمعیتی مصر بیندازید، می‌بینید که اکثر جمعیت مصر تنها در 5 درصد مساحت یک میلیون کیلومتر مربعی مصر زندگی می‌کنند و این تراکم جمعیت در مساحت اندک موجب می‌شود حاکمان مصر راحت‌تر بتوانند مردم را در سرزمینی تخت، کنترل کنند. فراعنه، نخستین حاکمان مصر بودند که توانستند حکومتی مرکزی در این کشور ایجاد کنند و به این ترتیب موفق شدند جمعیت مصر را تحت هژمونی و نهادهای سیاسی خود قرار دهند. این نوع از تجربیات تاریخی مردمی که با دست سرنوشت گرد هم آمدند به تدریج در حافظه تاریخی آنها رسوخ کرده و به امری معمول تبدیل شده و این «امر معمول» همان بی‌عملی است که امروز در مردم مصر می‌بینیم. هرچند برخی از افراد خاص در مصر گهگاه دست به اعتراضاتی علیه دولت مصر زده‌اند اما این اقدامات فردی در مقابله با دولت، به درخواست‌های عمومی و تودهای مردم برای انجام اصلاحات ختم نشده است. در نتیجه آن دسته از کسانی که خواهان تغییرند به تدریج به سیاه‌نمایی و بدبینی متهم می‌شوند و درمی‌یابند که نمی‌توانند مردمی که از برخورد خشن دولت‌شان می‌ترسند را بسیج کنند. در نهایت این دسته از افراد به این باور می‌رسند که هیچ شانسی در برابر دستگاه عریض و طویل و قدرتمند اجبار و زور نظام حاکم ندارند. 

البته نباید از نظر دور داشت که مصری‌ها به‌رغم همه بی‌تفاوتی‌های‌شان، در دوره‌هایی از تاریخ دست به اعتراض نیز زده‌اند. در سال 1919، بعد از اینکه انگلیسی‌ها یکی از رهبران ملی‌گرای مصر به نام سعد زغلول را دستگیر و تبعید کردند، اعتراضات استقلال‌خواهانه سراسر مصر را در بر گرفت. در سال 1922، انگلیسی‌ها مجبور شدند مصر را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت شناخته و یک نظام سیاسی اشتراکی را در این کشور بنیان‌گذاری کنند. هر چند انگلیسی‌ها در ساختار این نظام همچنان کنترل منطقه کانال سوئز را در اختیار داشتند، اما مصر نهایتا به استقلال رسید. در سال 1968، کارگران مجتمع صنعتی حلوان در جنوب قاهره علیه صدور احکام زندان بسیار سبک برای فرماندهان نیروهای هوایی مسوول در شکست مصر در جنگ شش روزه با اسراییل، دست به اعتراض زدند. بین سال‌های 1971 تا 1972 دانشجویان مصری علیه تصمیم انور سادات برای صرف‌نظر از ورود به جنگ با اسراییل و آزاد‌سازی صحرای سینا دست به اعتراض زدند. چراکه سادات پیش‌تر قول داده بود به اشغال اسراییل بر صحرای سینا خاتمه خواهد داد. 

به رغم اینکه همه این اعتراضات رخ داده، اما نمایش عمومی نارضایتی در همه این اعتراضات، عمر بسیار کوتاهی داشته است. جامعه کشاورزی مصر و الگوی قابل پیش‌بینی زندگی، نوعی فرهنگ عمومی را در مصر حاکم کرده که در آن ثبات و مدارا امری حتمی و ضروری تلقی می‌شود. قبل از حمله اسکندر مقدونی به ایران، مصر برای مدت زمان 200 سال تحت تسلط امپراتوری هخامنشیان بود. وقتی اسکندر به ایران حمله کرد و سلسله هخامنشیان را منقرض کرد، از ایران راهی مصر شد. مردم مصر در آن زمان از اینکه اسکندر آنها را از دست امپراتوری هخامنشیان خلاص کرده خوشحال بودند و از اسکندر استقبال کرده و او را به عنوان خدا می‌پرستیدند. مصری‌ها امپراتوری بطلمیوسی که اسکندر روی کار آورد را پذیرفتند و حتی پس از آن به امپراتوری کلئوپاترا نیز رضایت دادند. پس از آنکه کلئوپاترا توسط ارتش روم شکست خورد مصری‌ها امپراتوری بیزانس را نیز پذیرفتند. سپس مسلمانان در قرن هفتم میلادی به مصر لشکر کشیدند و مصری‌ها از عمرو بن عاص به عنوان کسی که آنها را از شر رومی‌ها نجات داد، استقبال کردند. از اینجای کار بود که مصری‌ها به جای زبان ترکی و فارسی به زبان عربی روی آوردند. در سال 969 وقتی که خلافت فاطمیان مصر را فتح کرد، مصری‌ها به تشیع گرویدند و سپس در سال 1169 وقتی که صلاح‌الدین ایوبی کنترل مصر را به دست گرفت، مصری‌ها بار دیگر به مذهب تسنن گرویدند. آنها حتی در برابر فرانسوی‌ها که بین‌سال‌های 1798 تا 1801 مصر را اشغال کرده بودند، نیز ایستادگی نکردند. بعد از آن امپراتوری عثمانی، محمد علی که یک افسر نظامی آلبانیایی‌تبار بود را به مصر فرستادند تا پس از خروج فرانسوی‌ها، کنترل را به دست بگیرد اما او بین سال‌های 1805 تا 1952 یک امپراتوری در مصر ایجاد کرد. او بود که مصر مدرن را بنیان نهاد و این کشور را به مرکزی فرهنگی، آموزشی و ادبی تبدیل کرد. 

در سال 1952 افسران ارتش مصر کودتایی نظامی را تدارک دیدند که در نهایت به تکیه زدن ناصر به صندلی قدرت ختم شد. ناصر قصد داشت مصر را به لحاظ اقتصادی توسعه دهد اما در ماجراجویی‌های نظامی در خاورمیانه گرفتار شد. تنها کاری که ناصر کرد این بود که مصر را، یکی پس از دیگری، درگیر بلا کرد. در سال 1956 جنگ بر سر کانال سوئز، سپس جنگ یمن و بعد از آن هم جنگ فاجعه‌بار شش‌روزه با اسراییل از دستاوردهای ناصر برای مصر بود! اما هنوز که هنوز است مصری‌ها ناصر را مسوول سیاست‌های اشتباهش نمی‌دانند و بسیاری از مصری‌ها هنوز معتقدند که ناصر یک قهرمان ملی بود. بعد از مرگ ناصر در سال 1970، انور سادات رییس‌جمهوری مصر شد. او اقتصاد سوسیالیستی ناصر را زیر و رو کرد و نوعی اقتصاد نئولیبرالیستی را بر مبنای منافع طبقه ثروتمند تاجر و کارآفرین، بنا نهاد. در سال 1977، صدها هزار نفر از مصری‌های فقیر علیه سیاست دولت سادات در کاهش یارانه اختصاص یافته به مواد غذایی دست به اعتراض زدند. سادات به این نتیجه رسید که به جای گوش کردن به پیشنهادهای حامیان مالی خارجی مصر، بهتر است یارانه‌ مواد غذایی را بار دیگر بازگرداند. وقتی که حسنی مبارک جایگزین سادات شد، او هم با طبقه نئولیبرال همراه شد و به ارتش اجازه داد تا به بازیگر مهم عرصه اقتصادی مصر تبدیل شود و به این ترتیب طبقه فقیر مصر فقیرتر از گذشته شد. در سال 2008، ظهور جنبش اصلاحی ششم آوریل که ائتلافی از فعالان سیاسی جوان و اتحادیه‌های کارگری بود نشانه‌های فروپاشی رژیم حسنی مبارک و نارضایتی ارتش مصر از تصمیم مبارک برای انتصاب پسرش جمال به جای خود را آشکار کرد. 

شکنجه و کشتار بی‌رحمانه یک داروساز بیگناه در ژوئن سال 2010 اعتراض کوتاه‌مدت و بی‌نتیجه‌ای را در قاهره و اسکندریه به دنبال داشت. اما در آن سو، اعتراضات مردم تونس در سال 2010 که پس از مرگ یک دستفروش به نام محمد بوعزیزی رخ داد، جرقه بهار عربی را زد. سرنگونی زین‌العابدین بن علی، دیکتاتور تونس پس از 24 سال، مصری‌ها را امیدوار کرد که آنها هم می‌توانند دست به چنین کاری بزنند. پس از اعتراضات گسترده در مصر و استعفای حسنی مبارک، شورای عالی نیروهای نظامی مصر به محمد مرسی اجازه داد رییس‌جمهور شده و قدرت را به دست بگیرد. اما در واقع، تصمیم ارتش مصر این بود که مرسی را نیز سرنگون کرده و کنترل کامل سیاسی در مصر را بازپس بگیرد. مرسی که به لحاظ سیاسی از درک و منطق مناسبی برخوردار نبود، مردم مصر را خشمگین کرد و ارتش از این فرصت استفاده کرده و در سال 2013 او را سرنگون کرد. در نهایت السیسی در سال 2014 رییس‌جمهوری مصر شد و از آن زمان تاکنون قدرت را به‌طور کامل در مشت خود گرفته است. در طول سال‌های ریاست‌جمهوری السیسی، حاکمیت تمامیت‌خواه و خودکامه مصر به اوج خود رسیده است. تاریخ مصر و انزوای جغرافیایی این کشور بسیاری از مردم این کشور را به این نتیجه رسانده که باید رهبری مستبد را بپذیرند و تنها به امید روزهای بهتری منتظر بمانند. اما جامعه مصر تنها می‌تواند ذیل حکومت رهبری جسور و مدیر، شکوفا شود و این موهبتی است که مصری‌ها دهه‌ها است از آن محروم بوده‌اند. 

 رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت بهداشت، گفت: با ورود محموله‌ امروز، بسته ۱۰ میلیونی واکسن از چین محقق شد.
کیانوش جهانپور، در توئیتی نوشت: با محموله‌ای که امروز از کشور چین وارد شد، عملاً بسته ۱۰ میلیونی واکسن کرونا از چین محقق شد.
وی افزود: تاکنون خوش قول ترین تأمین کننده خارجی واکسن برای ایران، چین بوده است.
جهانپور نوشت: واردات واکسن از چین و دیگر منابع خارجی معتبر، با تلاش دستگاه دیپلماسی، همکاران وزارت بهداشت و حمایت دولت و بانک مرکزی ادامه خواهد یافت.

ارسال اس ام اس زنده با پیام رسون

پیامک چیست ؟

منابعی امروز (پنج‌شنبه) به خبرگزاری رویترز از حمله‌ای سایبری به بندری در «کیپ تاون» آفریقای جنوبی، و مختل شدن فعالیت‌های این بندر خبر دادند.

ایمیلی که امروز به‌دست این خبرگزاری رسید بیانگر مختل شدن فعالیت جابه‌جایی کانتینرهای این بندر بود. همچنین گفته می‌شود «دوربان» شلوغ‌ترین ترمینال حمل‌ونقل در آفریقای جنوبی، نیز تحت تأثیر این حمله سایبری قرار گرفته است. ۳ منبع آگاه به این مسئله نیز آن را تأیید کردند.

در نامه‌ای که ازسوی رویترز رویت شده است، "انجمن حمل‌ونقل بندر کیپ تاون" به اعضای خود نوشت: «توجه داشته باشید که سیستم‌های بندری مورد حمله سایبری قرار گرفتند و تا زمان بازیابی سیستم، حمل‌ونقلی انجام نخواهد شد.»

وبگاه ترمینال «ترانست» که اداره‌کننده بزرگترین بنادر در آفریقای جنوبی است، امروز با نشان دادن پیغام خطا از کار افتاد. بنادر کیپ تاون و دوربان نیز ازسوی این وبگاه اداره می‌شوند.

همچنین یک شبکه بزرگ راه‌آهن که وظیفه انتقال مواد معدنی و سایر کالاها را دارد نیز از اختلال در برنامه‌های آی‌تی خود خبر داد. البته این شبکه تاکنون پیامی را درباره اختلال در فعالیت‌های خود اعلام نکرده و از واکنش به آن خودداری کرده است.

منابعی، که خواستند نامشان فاش نشود، گفتند این حمله سایبری صبح امروز (پنج‌شنبه) به وقت محلی در آفریقای جنوبی اتفاق افتاده است.

به دنبال خشونت و ناآرامی‌هایی که اکنون در آفریقای جنوبی وجود دارد این بندر و شبکه راه‌آهن پیشتر نیز دچار اختلالات اساسی شده بودند.

به دنبال آغاز محکومیت زندان «جیکوب زوما» رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی، ژوهانسبورگ هفته گذشته صحنه ناآرامی‌ها و غارت مغازه‌ها و بسته شدن راه‌ها بود. زوما اتهامات فساد گسترده در دوران مسئولیت خود را رد کرده است. او تا سال ۲۰۱۸ رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی بود.

راه های جذب مشتری با پیام رسون

حسین مرعشی، سخنگوی حزب کارگزاران معتقد است که ایجاد هماهنگی و تعادل بخشی میان امکانات و واقعیات کشور با توقعات و انتظارات مردم از دولت آینده، یکی از مهم‌ترین برنامه‌های رئیس جمهوری آینده خواهد بود. او در مصاحبه با روزنامه «ایران» اما تأکید دارد که اصلاح‌طلبان آماده کمک به این دولت هستند به شرطی که فضای نقد برای آنها باز باشد. مرعشی توضیح می‌دهد حمایت از دولت در جراحی‌های بزرگ و پر درد اقتصادی و همین طور کمک به دولت برای متعادل کردن شعارها و توقعات، می‌تواند از جمله مهم‌ترین کمک‌های اصلاح‌طلبان به دولت رئیسی باشد. او تأکید می‌کند که هیچ دوره‌ای مانند اکنون کل کشور نیازمند موفقیت دولت نبوده و از همین رو توفیق دولت رئیسی آرزوی اصلاح‌طلبان است. با این همه او تأکید دارد برنامه عملیاتی برای اقتصاد کشور از کانال یک تیم هماهنگ و مسئول می‌گذرد.

حدود دو هفته به شروع کار آقای رئیسی به عنوان رئیس دولت سیزدهم زمان باقی مانده. این روزها کارشناسان از ظرفیت‌ها و مخاطرات احتمالی برای دولت آینده سخن می‌گویند. به نظر شما آقای رئیسی در ابتدای دولت باید روی چه مواردی تمرکز کند؟
وضعیت کشور در شرایط فعلی ملغمه‌ای از مسائل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی است که به هم ربط دارند. مهم‌ترین مسأله دولت آقای رئیسی در این وضعیت  شاید  تناسب بین انتظارات مردم و امکانات کشور باشد. البته که این انتظارات را هم تا حدود زیادی همان طرفداران سیاسی ایشان بالا برده‌اند. یعنی الان بزرگترین مسأله این است که آیا ایشان می‌تواند چیزی را که تبلیغ کرده و وعده داده، محقق کند یا نه؟ پاسخ مثبت گرفتن در برابر این سؤال برای دولت سیزدهم سخت است. یکی از این مسائل در بعد سیاسی این است که آیا وضعیت روابط سه قوه به یک تعادل و هماهنگی می‌رسد؟ از طرفی هم دولت ایشان باید یک دولت با کارآمدی بالا باشد. به عبارتی یک مسأله برای دولت از دست رفتن هماهنگی در سه سطح درون دولت، بین دولت و قوای دیگر و بین دولت و رهبری است و مسأله دیگر هم کارآمدی است.
خب درباره موضوع اول تحلیل شما چیست؟
من پیش‌بینی خاصی نمی‌خواهم بکنم و فعلاً با نگاه به منافع ملی آرزوی حداکثر هماهنگی در آن سه سطح را دارم اما این را هم می‌دانم که لزوماً اینکه قوا از یک جناح باشند به معنای هماهنگی نیست. هم به لحاظ سهم‌بندی‌های داخل دولت پتانسیل بالایی برای عدم هماهنگی وجود دارد و هم معتقدم که بین قوا هم زمینه ناهماهنگی هست. بنابراین اینکه چون سه قوه دست اصولگرایان است پس اینها با هم هماهنگ می‌شوند، خیلی واقع‌بینانه نیست و باید برای ایجاد این هماهنگی تلاش و برنامه‌ریزی بشود. برخی خوش‌بینی‌های افراطی چه بسا سبب شود تا اصولگرایان از برنامه‌ریزی و دیدن چالش‌ها در این زمینه غافل شوند و یک وقتی چشم باز کنند و ببینند که خودشان هم درگیر همان دعواهایی شدند که قبلاً بوده. بنابراین من به اصولگرایان و دولت آقای رئیسی توصیه می‌کنم که به شکل واقعی برای چنین هماهنگی برنامه‌ریزی و تلاش کنند.
شما به مسأله کارآمدی هم اشاره کردید. چشم‌انداز آن را چطور می‌بینید؟
من عرض کردم شعارهای قبلی اصولگرایان در این مرحله یکی از دردسرهای خودشان خواهد بود. آنها می‌گفتند که کشور را با وجود تحریم و وضعیت جنگ اقتصادی می‌شود به نحو مطلوبی اداره کرد. امروز وقت اثبات این حرف است. این هم در شرایطی است که اقتصاد ایران دچار عدم تعادل‌های شکننده و بسیار مخربی شده. عدم تعادل در درآمدها و هزینه‌های دولت، تکیه زیاد دولت به انتشار اوراق بدهی که هم سود بر آن مترتب است و هم سررسید آن می‌رسد در حالی که دوباره کشور نیاز دارد از این ابزار استفاده کند، عدم تعادل در دخل و خرج صندوق‌های بازنشستگی که روز به روز وسیع‌تر می‌شود، مسأله خدمات زیربنایی مثل برق، بازار کار، متناسب نبودن دستمزدها چه برای کارگران و چه کارمندان دولت و این دست مسائل را داریم در حالی که در اقتصاد ایران دیگر منابع دست نخورده‌ای وجود ندارد که بشود از آن استفاده کرد.
حالا اینها را در کنار مؤلفه سیاست خارجی و تنظیم شرایط برای دریافت سرمایه‌گذاری بگذارید که از مسیر احیای برجام محقق می‌شود و در آنجا هم یک عدم تعادل بین واقعیت‌ها و آرزوها وجود دارد. چون دولت بعدی اگر بخواهد به واقعیت‌ها تکیه کند، ممکن است توسط دوستان خودش که بیشتر آرزومند و آرمانخواه هستند، مورد بی مهری قرار بگیرد و اگر به واقعیت‌ها توجه نکند نمی‌تواند مسائل را حل و فصل کند. اینها چالش‌های کارآمدی دولت بعدی است. حالا باید توجه کنید که همه ما نیازمند توفیق و پیروزی این دولت در عرصه مدیریت کشور هستیم. هیچ وقت همه ایران این طور به شکل حیاتی چنین نیازی به موفقیت دولت نداشته. ما از آقای رئیسی در انتخابات حمایت نکردیم اما می‌دانیم عدم توفیق دولت او خطر بزرگی برای کشور است و بنابراین من شخصاً آرزو می‌کنم آنچنان این دولت موفق باشد که سال 1404 با دو برابر رأی امسال دوباره ایشان رئیس جمهوری شود. امیدوار هم هستیم که ما به عنوان رقبای سیاسی ایشان هم بتوانیم هر کمکی که امکانش هست، به ایشان ارائه دهیم.
بر این اساس یعنی اگر دولت آقای رئیسی در مسیر حل مشکلات و مواجهه با واقعیات موجود، جاهایی به این ارزیابی رسید که باید بخشی از شعارها یا وعده‌ها را تعدیل و با امکانات کشور متعادل کند، از نظر شما به عنوان یک رقیب سیاسی قابل دفاع است یا آن وقت شما خرده خواهید گرفت که چرا از وعده‌ها عقب‌نشینی کرده است؟
اینکه دولت بعدی باید شعارها و توقعات عمومی را متعادل کند، حرف درستی است. به هر حال امکانات کشور مشخص است و اگر دولت سیزدهم با همان مسیر برخی شعارهای بزرگ بخواهد جلو برود، خیلی زود زمین‌گیر می‌شود. اما درباره انتقادات باید ببینیم هدف از انتقاد چیست. اگر تخطئه و مچ‌گیری باشد خب قطعاً باید تمام شود. اما انتقادات سازنده و منطقی نباید تعطیل شوند.
سؤال من ناظر به انتقادات نبود، ناظر به ایجاد مجال برای متعادل کردن شعار و مطالبات عمومی است.
بله ببینید اینجا دو اتفاق به نظر من باید بیفتد. این حرف درستی است که اگر دولت خواست از برخی شعارهای بزرگ  با هدف متناسب کردن شعارهایش با واقعیت عقب بنشیند، این مجال برایش فراهم شود و منتقدان و رقبا، فضایی نسازند که دولت را در یک دوگانگی قرار دهند. در آن طرف هم به نظرم باید توقع را از دولت داشت که فضای بیان نظر و انتقاد را باز بگذارد. اگر از کارکردها سؤال و انتقاد نشود که انگیزه‌ها برای پیشبرد امور کشور کاهش پیدا می‌کند. مردم با تمام وجود درست بودن یا غلط بودن سیاست‌ها را درک می‌کنند.
ما وقتی می‌گوییم آماده کمک به دولت آقای رئیسی هستیم، معنایش این نیست که پست و سمت می‌خواهیم. رقبای ایشان نیازمند این فضا هستند و قطعاً در تصمیمات منطقی پشت ایشان خواهند بود. ایشان به ظرفیت منتقدان در این دولت بسیار نیاز دارد. یکی همین جایی که شما گفتید. به هر حال واقعیت‌های کشور خودش را به شعارهای بلندپروازانه تحمیل خواهد کرد و دولت نیازمند تعدیل جدی این شعارها خواهد بود. در آنجا ظرفیت منتقدانی که از مدت‌ها قبل معتقد بودند کشور امکانات فوری تحقق این شعارها را ندارد، کمک دولت خواهد بود. در مسائل دیگری هم این هست. اداره کشور در این دوره دو چیز می‌خواهد. یکی علم و توان مدیریتی و گرفتن تصمیمات منطقی. اما بخش دیگر که خیلی مهم است جراحی‌های اساسی و زیربنایی در اقتصاد و ساختار و فرایندهاست که به احتمال بسیار زیاد درد دارد و درد آن به مذاق جامعه خوش نیاید. اینجا اگر تصمیمات دولت آقای رئیسی درست اما در بازه زمانی مشخصی دارای طعم تلخ باشد، قطعاً منتقدان دولت مانند بخش زیادی از اصلاح‌طلبان به کمک دولت خواهند آمد و جامعه را نسبت به این اتفاقات و ضرورت آن توجیه خواهند کرد و یاری می‌کنند که یک اجماع عمومی‌تری برای این کارها صورت بگیرد. چون به هر حال عبور کشور از این عدم تعادل‌ها و وضعیتی که می‌بینیم کار ساده‌ای نیست.
آقای رئیسی در فاصله زمانی که پیروز انتخابات شد تا الان دیدارهایی با افراد مختلف ترتیب داد و حتی از منتقدان و مخالفان خود هم خواسته‌ است تا دیدگاه‌هایشان را به ایشان منتقل کنند. اخیراً هم ایشان جلسه‌ای با صاحبنظران اقتصادی داشت. این حرکت را شما مقدمه‌ای برای وضعیتی که توصیف کردید، می‌دانید؟
اینها کار خوبی بود. از نظر احترام به گروه‌های مختلف صاحبنظر و به رسمیت شناختن تکثر دیدگاه‌ها. اما بحث ما چه ناظر به استفاده از ظرفیت کارشناسی کشور باشد و چه اداره بهتر اقتصاد، نیازمند اقدامات به مراتب اساسی‌تری است. برای تضارب آرا همین که ایشان فضای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی کشور را  باز کند و امکان فعالیت در اغلب بخش‌های مختلف جامعه مدنی را فراهم بیاورد، خودش یک گام بسیار بزرگ است. از دل یک یا چند جلسه، تضارب آرا سازنده بیرون نمی‌آید. این باید یک فرایند فراگیر در تمام سطوح جامعه و با دادن سطح معقولی از آزادی فعالیت به همه باشد. کما اینکه از دل این دست جلسات به نظر من برنامه عملیاتی هم بیرون نمی‌آید. برنامه عملیاتی برای اقتصاد یک تیم مسئول و منسجم می‌خواهد که حداقل چهار نهاد را در بر بگیرد، یعنی بانک مرکزی، وزارت اقتصاد، سازمان برنامه و بودجه و وزارت نفت و البته نقش دستگاه دیپلماسی هم با توجه به ارتباط کارکرد آن با جذب سرمایه‌گذاری خارجی بسیار مهم است. مهم این است که در این سطح یک برنامه و تیم هماهنگ وجود داشته باشد که هدف‌گذاری مشخصی در دو حوزه تورم و رشد اقتصادی داشته باشند تا در نهایت بتوانند به یک بسته سیاستی واحد و هماهنگ برسند. ما تا الان بسته سیاستی در این حوزه داشتیم اما همه آنها مونتاژ بوده، یک جمله را از آقای نیلی می‌گرفتند، یک جمله از آقای راغفر، یک طرح از آقای خوش چهره می‌گرفتند و یک طرح از آقای فروزان مهر. استفاده از ظرفیت همه اقتصاددانان و شنیدن نظرات همه آنها خیلی خوب است به شرطی که قبل از آن یک تیم منسجم و هماهنگ شکل گرفته باشند. این برای من خیلی مهم نیست این تیم چه کسانی هستند. قطعاً باید اقتصاددانان قابلی باشند اما چه کسانی باشند از نظر من اولویت ندارد. اولویت مهم‌تر این است که هماهنگ باشند. آقای رئیسی اگرچهار اقتصاددان قابل و کارکشته اما با نظرات مختلف را در سمت‌های اقتصادی دولت بگذارد قطعاً باید بداند که کار مدیریت اقتصادی دولتش از همان اول به بن‌بست می‌خورد.

مشاور ارشد اتحادیه مرغداران گوشتی گفت: با توجه به مدت زمان نگهداری نهاده در گمرکات، مرغداران نسبت به کیفیت پایین و تاثیرگذاری آن بر تولید گلایه‌مند هستند.

محمد علی کمالی سروستانی مشاور ارشد اتحادیه مرغداران گوشتی گرانی مرغ را ناشی از مشکلات سیستم توزیع دانست و گفت: روزانه ۱۱۰۰ تا ۱۲۰۰ تن مرغ گرم و ۱۵۰ تا ۲۰۰ تن مرغ منجمد در تهران توزیع می شود که با این وجود عرضه بالاتر از نرخ مصوب ارتباطی به مرغدار ندارد.

وی افزود: همه ساله در فصل تابستان با بحران تنش گرمایی روبرو هستیم که امسال به دلیل افزایش دمای هوا، این موضوع تشدید شده است. 

کمالی سروستانی ادامه داد: علی رغم آنکه مرغداران هر کیلو مرغ زنده را با نرخ مصوب ۱۷ هزار و ۱۰۰ تومان توزیع می کنند، اما مرغ با نرخ ۲۴ هزار و ۹۰۰ تومان در اختیار مصرف کننده قرار نمی گیرد که این امر بیانگر انحراف در شبکه توزیع بعد از کشتارگاه است.

مشاور ارشد اتحادیه مرغداران گوشتی با اشاره به اینکه مشکلات سیستم توزیع ارتباطی به کاهش تولید ندارد، بیان کرد: بنابر آمار طی سه ماه اخیر به طور متوسط ماهانه ۱۱۴ میلیون قطعه جوجه ریزی صورت گرفته که با احتساب نگه داری ۴۵ روزه مرغ در واحدها، ۲۱۰ تا ۲۱۵ هزار تن مرغ هر ماه در بازار توزیع شده است که متاسفانه بخشی از مرغ تولیدی به صورت قطعه بندی یا مرغ کامل خارج از شبکه توزیع به دست مصرف کننده رسیده است.

وی قیمت منطقی هر کیلو مرغ زنده با احتساب ۱۲ درصد سود منطقی را ۱۹ هزار و ۹۰۰ تومان و مرغ گرم در خرده فروشی ها را ۳۰ هزار تومان اعلام کرد.

این مقام مسئول متوسط قیمت هر قطعه جوجه یکروزه را ۵ هزار و ۵۰۰ تا ۶ هزار و ۳۰۰ تومان اعلام کرد و گفت: علی رغم آنکه قیمت مصوب هر قطعه جوجه یکروزه ۴ هزار و ۲۰۰ تومان است، اما متاسفانه مسئولان به این موضوع توجهی ندارند، درحالیکه تمامی این عوامل بر قیمت تمام شده تولید تاثیر بسزایی دارد.

وی درباره تاثیر قطعی برق های اخیر و خسارت وارده به مرغداران ناشی از تلفات بیان کرد: با توجه به افزایش دمای هوا، امسال قطعی برق در واحدهای مرغداری به دلیل نبود تهویه مناسب منجر به افزایش تلفات شده است. 

کمالی سروستانی در واکنش به سیاست مسئولان ستاد تنظیم بازار گفت: طبق روال سنوات قبل مسئولان ۱۰ روز بعد از اعلام قیمت مصوب مرغ، نرخ مصوب ذرت و کنجاله سویا را افزایش دادند که هیچ منطقی نمی پذیرد که بعد از تصویب قیمت مرغ، نرخ نهاده های تولید افزایش یابد چرا که افزایش ۲۰۰ تومانی نرخ مصوب نهاده و کرایه حمل و نقل بر قیمت تمام شده تولید اثر گذار است.

مشاور ارشد اتحادیه مرغداران گوشتی کاهش ۱۰ تا ۱۵ درصدی تولید ناشی از تنش های گرمایی و تلفات، کاهش وزن گیری بواسطه گرمای هوا و تاخیر در کشتار مرغ بواسطه قطعی برق را از دلایل کمبود عرضه مرغ در بازار اعلام کرد.

کمالی سروستانی در پایان با اشاره به کاهش کیفیت نهاده دامی تصریح کرد: کیفیت نهاده هایی که از مبدا اوکراین می آید، به دلیل مدت زمانی که در گمرکات مانده، مناسب نیست که همین موضوع منجر به گلایه مندی مرغداران و در شرایط گرمای سال و کاهش وزن‌گیری بر تولید اثر گذار است.

آشنایی با انواع خطوط با پیام رسون

 نماینده روسیه در مذاکرات برجام گفت: کار بر روی احیای برجام تقریبا ۹۰ درصد تکمیل شده، برخی موارد سیاسی از جمله موضوعات مربوط به تعهدات آمریکا باقی مانده است.

اولیانوف عصر روز یکشنبه به رسانه های روسی گفت: مذاکرات احیای برجام در وین احتمالا حداقل ۱۰ روز دیگر و یا دیرتر آغاز خواهد شد.
میخائیل اولیانوف، نماینده روسیه در مذاکرات برجام  تصریح کرد: برنامه ایران برای تولید اورانیوم فلزی نتیجه مستقیم سیاست فشار حداکثری آمریکاست.
وی گفت: روسیه امیدوار است که واشنگتن در راستای احیای برجام از شکست های خود درس بگیرد؛ سیاست فشار کارساز نیست.  
اولیانوف اظهار داشت: اگر توافق بر سر احیای برجام حاصل شود، تحریم های اصلی ایران از جمله تحریم های نفتی احتمالا در ماه آگوست برداشته خواهد شد.