اپراتور 9000 پیام رسون ویژه انتخابات

  از میان 17 کشوری که از لحاظ بحران آبی رتبه‌های نخست جهان را در اختیار دارند، 12 کشور در خاورمیانه و شمال آفریقا واقع شده‌اند که تمام کشورهای خلیج فارس را در بر می‌گیرد. ایران و همسایگان عربش در جنوب برای رویارویی با چالش‌های آبی باید بپذیرند که در صورت همکاری‌های منطقه‌ای، دستاوردهای بهتری در زمینه بهبود امنیت آب و کاهش آسیب به اکولوژی خلیج فارس خواهند داشت.

نمک‌زدایی (شیرین کردن) و انتقال آب از خلیج‌ فارس به استان‌های کم آب در مرکز ایران یکی از راهکارهایی است که مسئولان ایرانی در دهه اخیر برای مقابله با مشکل کم‌آبی روی آن متمرکز شده‌اند. آب شیرین خلیج فارس در اختیار صنایع سنگین و بخش گسترده کشاورزی ایران قرار می‌گیرد. 

استفاده از آب شیرین همچنین به حفظ منابع آب زیرزمینی ارزشمند کمک می‌کند و می‌تواند برای مصارف جوامع روستایی محلی ذخیره شود و از مهاجرت بیشتر جمعیت روستایی به شهرها پیشگیری کند.

در مناطقی از کشور، کمبود آب باعث درگیری مستقیم بین جوامع و جمعیت‌های محلی و نیروهای امنیتی شده است. به عبارت دیگر، مشکل آب در ایران، در سطوح مختلف، چالش سیاسی عمیقی است.

توانایی ایران برای مقابله با بحران آب با چالش‌های سیاست خارجی این کشور نیز در ارتباط است. بحران آب این کشور که روز به روز در حال بدتر شدن است، فقط حاصل خشکسالی‌های مداوم چند سال اخیر نیست. این بحران با اعمال تحریم‌های شدید از سوی آمریکا هم‌زمان شده است. در نتیجه، قدرت مالی تهران و دسترسی آن به تازه‌ترین فناوری‌های صنعت آب به شدت محدود شده است.

همزمان، مانع‌تراشی‌های واشنگتن در مسیر صادرات نفت ایران، تهران را بر آن داشت تا در پی منابع درآمدزایی جایگزین باشد که از آن میان می‌توان به صنایع پرمصرف آب مانند پتروشیمی، معدن و فولاد اشاره کرد. به عبارت دیگر، متنوع‌سازی اقتصاد در ایران، که از قبل هم با چالش آب مواجه بود، به شیوه‌ای انجام شد که فقط مصرف آب را افزایش داد.

در چرخه مداوم تلاش برای تامین تقاضای روزافزون، مسئولان ایرانی تلاش اندکی برای کاهش تقاضای عمومی آب انجام داده‌‌اند. طبق آخرین آمار، سرانه مصرف آب در ایران روزانه 5 هزار و 100 لیتر و معادل با سرانه مصرف کشورهایی مانند فرانسه، دانمارک یا سوئیس است که چالش‌های آبی مشابهی ندارند. مسئولان ایرانی، به جای کاهش سرانه مصرف آب، تلاش کرده‌اند دسترسی به آب را افزایش دهند و شیرین کردن آب خلیج فارس در این مسیر گزینه‌ای طلایی بوده است.

با توجه به حضور 850 کارخانه آب شیرین کن فعال در منطقه خلیج فارس (8 کارخانه از 10 کارخانه بزرگ جهان در عربستان سعودی و امارات متحده عربی فعال هستند)، افزایش مصرف آب شیرین باعث مطرح شدن برخی پرسش‌های جدی زیست‌محیطی شده است. 

ساخت کارخانجات آب شیرین کن، برداشت از آب دریا و تخلیه دوباره آب شور تصفیه نشده در دریا به شدت بر اکوسیستم‌های دریایی تاثیر می‌گذارد. این فرایند همچنین از لحاظ مصرف انرژی بسیار پرمصرف است و در انتشار گازهای گلخانه‌ای نقش دارد.

نگرانی‌های زیست‌محیطی در حال افزایش است. طبق ارزیابی‌های اخیر، پروژه‌های آب شیرین کن دیگری به ارزش 100 میلیارد دلار در کشورهای خلیج فارس در دست اجراست که شامل کارخانجات ایران نمی‌شود. این در حالی است که جمعیت ایران از تمام کشورهای خلیج فارس بیشتر و نیازهای آبی و وابستگی به آب شیرین در این کشور به سرعت در حال رشد است.

در این رقابت، کشورهای خلیج فارس در پی اهداف مالی و دسترسی به فناوری‌های آب شیرین کن نوینی هستند که کمترین آسیب زیست‌محیطی را به همراه داشته باشند. موانع پیش روی ایران باعث می‌شود دسترسی این کشور به فناوری‌های قدیمی‌تر‌ آب شیرین کن محدود باشد و از این رو نمی‌تواند تاثیرات منفی حضورش در خلیج فارس و پروژه‌های آب شیرین کن برنامه‌ریزی شده را کاهش دهد. اما چون خلیج فارس اکولوژی مشترک دارد، عدم دسترسی ایران به تجربیات فناورانه نوین ناگزیر بر کشورهای عربی واقع در سواحل جنوبی خلیج فارس نیز تاثیر می‌گذارد.

به رغم چالش‌های آبی‌ای که تمام کشورهای خلیج فارس را تحت تاثیر قرار می‌دهد، هیچ آژانس مشترک منطقه‌ای وجود ندارد که بتواند با چالش‌های مرتبط با آب مقابله کند. ظرفیت ذخیره آب آشامیدنی در کشورهای خلیج فارس محدود و فقط برای چند روز کافی است. در هنگامه بحران تامین آب آشامیدنی، هیچ آژانس چندملیتی وجود ندارد که این کشورها بتوانند با آن رایزنی کنند. وجود چنین تشکیلاتی به عنوان تسهیل‌کننده چالش‌های زیست محیطی منطقه ضروری است.

درجه‌ای از هماهنگی در زمینه سیاست و امنیت آب، از جمله تدوین راه‌های به حداقل رساندن و مقابله با محصولات جانبی فرآیند نمک زدایی که به ظاهر اجتناب ناپذیر هستند، منافع فراوانی برای منطقه خواهد داشت. 

به رغم تنش‌های سیاسی بین ایران و کشورهای خلیج فارس، در این زمینه، دست روی دست گذاشتن بدترین گزینه است. از صید بی‌رویه ماهی تا رشد سریع توسعه سواحل و افزایش شوری آب، عواملی هستند که کشورهای خلیج فارس را ملزم می‌کنند هر چه سریع‌تر به دنبال راه‌‌حل‌هایی برای چالش‌هایی باشند که تمام این کشورها را تحت تاثیر قرار داده‌اند. 

پیش بینی می‌شود که افزایش دما و کمبود آب در منطقه، کشاورزی را در اغلب کشورهای خلیج فارس ناممکن کند و در نتیجه مهاجرت اقلیمی در منطقه افزایش خواهد یافت، خطری مشترک که باید بخشی از برنامه های متنوع سازی اقتصادی کشورهای خلیج فارس (برای رهایی از اقتصاد وابسته به نفت) در نظر گرفته شود.

به رغم منازعات ژئوپلیتیکی خلیج فارس، منافع زیست‌محیطی کشورهای منطقه در چارچوب بازی غیرمجموع صفر تامین می‌شود. یعنی نه امکان حل کردن یک جانبه مشکلات وجود دارد و نه منافع حل این مشکلات منحصرا فقط به یک کشور می‌رسد. به‌علاوه، همکاری در زمینه آب می‌تواند راهگشای همکاری‌های معنادار در زمینه سایر مسائل باشد.

محله‌ای را می‌شناسید که تمام فایل‌های فروش آن دست کم در یک هفته‌ای که شما به دنبال کشف قیمت آپارتمان در آن محله هستید، همه آپارتمان‌های لوکس با سازنده‌های معروف باشند؟ محله دروس یکی از این محله هاست. قیمت آپارتمان هایش از متری ۶۶ میلیون تومان شروع می‌شود تا ۱۱۰ میلیون تومان.

فایل‌های فروش در محله‌های مختلف تهران تنوع زیادی دارد. ممکن است در یک محله گران قیمت آپارتمانی قدیمی بدون آسانسور یا پارکینگ پیدا کنید که قیمتش با قیمت میانگین منطقه تفاوت زیادی داشته باشد یا آپارتمانی کوچکی کشف کنید که با نقدینگی متوسط هم بتوان ساکن آن محله شوید. اما برای سکونت در محله دروس اگر کم‌تر از ۷ میلیارد تومان پول دارید بهتر است خودتان را خسته نکنید.
آپارتمان‌های این محله مشتری‌های خاص خود را دارد. هنوز هم سازندگان، آپارتمان‌هایی با متراژ بالای ۵۰۰ متر در این محله می‌سازند. آپارتمان‌هایی که سازندگان معروف و شناخته شده‌ای دارند و تمام متریال آن هم به گفته آگهی دهندگان از برند‌های شناخته شده اروپایی است. استخر، سونا ولابی‌های مجلل، دو پارکینگ، روف گاردن، سالن اجتماعات و ... ویژگی‌هایی است که در تمامی این آپارتمان‌ها مشترک است.

خانه این سیاستمدار قدیمی چقدر ارزش دارد؟
دلیل علاقمندی به بررسی فایل‌های فروش آپارتمان در این محله، اعلام دارایی‌های یکی از سیاستمداران علاقمند به حضور در انتخابات ریاست جمهوری بود. این سیاستمدار قدیمی اعلام کرد که خانه‌ای ۱۰۰۰ متری در محله دروس و ۱۷ آپارتمان در اصفهان دارد، هرچند او برای حضور در انتخابات ثبت نام نکرد.
بررسی قیمت خانه‌های کلنگی در این محله نشان می‌دهد که قیمت هر متر مربع زمین حدود ۱۸۱ میلیون تومان است که بسته به موقعیت مکانی به بیش از ۲۰۰ میلیون هم می‌رسد. یک خانه ۳۷۰ متری، ۶۷ میلیارد برای فروش گذاشته شده است.
یعنی دارایی‌های این سیاستمدار تنها از یک خانه اش درتهران به ۱۸۱ میلیارد تومان می‌رسد. جالب است بدانید برای داشتن یک عمارت به سبک مدیترانه‌ای در یک جزیره خصوصی در حومه نیویورک شما به ۱۰۰ میلیارد تومان نقدینگی نیاز دارید.
آپارتمان‌های این محله هم بیشتر بالای ۲۰۰ متر متراژ دارند به طور مثال آپارتمانی ۵۳۰ متری نوساز این هفته برای فروش گذاشته شده است.
قیمت آپارتمان‌های قدیمی این محله از متری ۶۶ میلیون آغاز می‌شود تا ۱۱۰ میلیون تومان بسته به امکانات هر مجتمع قیمت‌ها متفاوت است.
اما فایل‌های پیشنهادی که در محدوده قیمتی متری ۷۵ میلیون تا ۸۲ میلیون پیشنهاد شده اند بیش از سایر فایل‌ها هستند.
این محله از نظر جغرافیایی از طرف غرب به خیابان شریعتی، از شرق به خیابان پاسداران و از شمال به منطقه احتشامیه منتهی می‌شود. محله دروس به عنوان یکی از پنج محله برتر تهران شناخته شده است. از بهترین خیابان‌های این محله می‌توان به، خیابان احتشامی، خیابان یارمحمدی، خیابان چیذری اشاره کرد.
سفارت خانه‌های زیادی در این محله وجود دارد که می‌توان به سفارت خانه‌های، اسپانیا، پرتغال، بنگلادش و... اشاره کرد.

آموزش اصول سئو 2 با پیام رسون

ایده های جذاب برای کاندید های شورای شهر

متن پیش رو در فرارو منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست

 پایگاه خبری-تحلیل "نشنال اینترست" در گزارشی به تحولات جاری در روابط ایران و آمریکا در چهارچوب "مذاکرات هسته‌ای وین" پرداخته و به طور خاص، تنها گزینه وی در مواجهه با ایران را مورد اشاره قرار داده است.

نشنال اینترست در این رابطه می‌نویسد: «در حالی که ایران و آمریکا همراه با دیگر طرف‌های بین المللی "برجام"، رایزنی‌های گسترده‌ای را با هدف احیای این توافق بین المللی در وین پایتخت اتریش انجام می‌دهند، نبرد گسترده‌ای نیز در واشنگتن در مورد (زیرسوال بردن) ضرورت احیای این توافق بین المللی در جریان است. برخی بر این باورند که دولت جدید آمریکا نیز باید همچون دولت ترامپ، کارزار فشار حداکثری را علیه تهران ادامه دهد. تنها در صورتی که رئیس جمهور بایدن در برابر این جریان، موضعی تهاجمی اتخاذ کند می‌توان امیدوار بود که دولت آمریکا بار دیگر بتواند برجام را احیا و منافع ملی آمریکا را از این طریق احیا کند.

به گزارش فرارو، در شرایط کنونی، جمهوریخواهان سنا، جبهه‌های گسترده‌ای را علیه تلاش‌های دولتِ جدید آمریکا جهت احیای برجام و در پیش گرفتن دیپلماسی در چهارچوب مذاکرات وین، ایجاد کرده اند. آن‌ها در بحبوحه انجام مذاکرات وین در نامه‌ای تاکید کردند که تحریم‌های ترامپ علیه ایران، اهرم فشار قابل توجهی را برای آمریکا علیه نظام جمهوری اسلامی ایران ایجاد کرده است. اهرمی که می‌تواند زمینه را برای تحت فشار قرار دادن تهران در عرصه‌های مختلف، هموار سازد. این سناتور‌های جمهوری‌خواه به جو‌بایدن هشدار دادند که با تلاش هایش جهت بازگشت به برجام، این اهرم را تضعیف نکند. آن‌ها همچنین تهدید کردند که اگر دولت بایدن بخواهد بار دیگر به برجام بازگردد، باید بداند که آن‌ها می‌توانند بار دیگر و در آینده نزدیک، زمینه را برای خروج آمریکا از برجام فراهم سازند.

این رویکرد تهاجمیِ جمهوریخواهان، بایستی با واکنش جدی رئیس جمهور بایدن و دولت وی همراه شود. آن‌ها باید به طور خاص به این مساله اشاره کنند که تنها نتیجه کارزار فشار حداکثری دولت ترامپ علیه ایران و خارج کردن این کشور از توافق برجام، توسعه توانمندی‌های هسته‌ای ایران بوده است. در عین حال، ایران توانسته تا حد زیادی نیرو‌های جبهه موسوم به مقاومت را نیز در منطقه خاورمیانه تقویت کند.

تیم بایدن باید در وهله نخست توجه خود را به این نکته جلب کند که اگر واقعا دولت ترامپ، اهرم فشار موثری علیه ایران در اختیار داشت، پس چرا نتوانست این اهرم را در دوره حضور خود در قدرت، به نتیجه تبدیل کند؟ دولت ترامپ حتی نتوانسته کوچکترین خواسته خود از ایران یعنی حاضر شدن آن بر سر میز مذاکره را هم محقق کند.

این مساله و تحقق آن هیچ ارتباطی به تلاش نکردنِ دولت ترامپ به اندازه کافی ندارد. ترامپ در دوره حضور خود در قدرت، صرفا تحریم‌های هسته‌ای علیه ایران را بار دیگر احیا نکرد بلکه او سیلی از تحریم‌های دیگر را نیز که بخش‌های مختلف این کشور (مخصوصا بخش اقتصادی آن را) هدف قرار می‌دادند، علیه ایران وضع کرد. با این حال، تا این لحظه، هیچکدام از تلاش‌های دولت سابق آمریکا، نتوانسته اند ایران را به زانو درآورند.

با این همه باید توجه داشت که تلاش‌های دولت ترامپ علیه ایران صرفا به وضع تحریم محدود نشدند. ترامپ همچنین تلاش‌های زیادی کرد تا مانع از سفر مقام‌های ارشد ایرانی به سازمان ملل متحد در نیویورک شود و حتی دو تن از چهره‌های سیاسی سرشناس ایرانی یعنی "جواد ظریف" وزیر خارجه ایران و "علی اکبر صالحی" رئیس سازمان انرژی اتمی این کشور را که مسوولیت قابل توجهی در روند مذاکرات هسته‌ای ایران داشته و دارند، را تحریم کرد.

با این حال، تلاش‌هایی از این نوع از سوی ترامپ جهت تضعیف فرآیند دیپلماسی، در نهایت منجر به اقدام وی در ترور سردار "قاسم سلیمانی" فرمانده سپاه قدس جمهوری اسلامی ایران شد. این اقدام دولت ترامپ به وضوح نشان داد که این دولت حاضر است ریسک جنگ با ایران را (اگر نگوییم آغاز آن را) به جان بخرد.

در این نقطه باید پرسید که پاسخ ایران به تهدیدات نظامی و فشار‌های اقتصادی دولت ترامپ چه بود؟ تهران در این رابطه، به جای پذیرش محدودیت‌های گسترده بر برنامه اتمی خود (در چهارچوب برجام)، به نحو قابل توجهی در توانمندی‌های هسته‌ای خود دست به پیشروی زد. امری که به نوعی پاسخی مستقیم به خروج دولت آمریکا از توافق برجام نیز بود. ایران در این چهارچوب، دست به توسعه سانتریفیوژ‌های پیشرفته زد و بر میزان ذخایر اورانیوم غنی شده خود نیز به نحو قابل توجهی افزود. به طور کلی ایران در دوره ترامپ، بر خلاف آنچه وی (ترامپ) می‌خواست، پیشروی‌های قابل توجهی را در امر توانمندی‌های هسته‌ای خود انجام داد و باید گفت فشار‌های وی، در عمل، نتیجه معکوس دادند.

ایران همچنین در پاسخ به اقدام دولت ترامپ در ترور سردار سلیمانی، حمله موشکی گسترده‌ای را به پایگاه نظامیان آمریکایی در عراق (عین الاسد) انجام داد. امری که نخستین اقدام نظامی آشکار ایران علیه ایالات‌متحده آمریکا بود. این حمله با مجروح شدن شماری از نیرو‌های آمریکایی همراه شد با این حال، مساله اساسی و مهمِ آن این بود که ایران از این طریق توانست خود را به مثابه یک قدرت معتبر موشکی در منطقه خاورمیانه و ورای آن معرفی کند. مساله‌ای که بیش از پیش اهمیت موشک‌های ایرانی را برای تهران برجسته کرد.

از سویی، اقدام آمریکا در ترور سردار سلیمانی موجب شد تا ایران از قدرت و نفوذ خود برای تحت فشار قرار‌دادن نیرو‌های آمریکایی در منطقه استفاده کند و عملا زمینه را برای اخراج آن‌ها از خاورمیانه هموار سازد. از این رو می‌توان گفت که ایران عملا در دوره ترامپ، برخلاف آنچه وی می‌خواست، دامنه قدرت و نفوذ منطقه‌ای خود را گسترده‌تر کرد. جدای از متحدان سنتی ایران، حوثی‌های یمنی (به عنوان متحدان ایران) نیز به در سال‌های اخیر قدرت قابل توجهی را کسب کرده اند و تا حد زیادی بر معادلات منطقه‌ای اثرگذاری می‌کنند.

به طور کلی می‌توان گفت: در دوره ریاست جمهوری ترامپ، توان هسته‌ای ایران به نحو قبال توجهی گسترش یافت، نفوذ منطقه‌ای آن افزایش یافت، و اقتصاد ایران نیز تاب آوری خود را در برابر تحریم‌های آمریکا بالا برد. از این رو، این ایده که کارزار فشار حداکثری ترامپ، اهرم فشار خوبی را به بایدن داده تا ایران را تحت فشار قرار دهد، از اساس غلط است. در واقع، حتی می‌توان گفت که موضع آمریکا در مذاکره با ایران، به مراتب ضعیف‌تر از چهار سال گذشته است. از این منظر، کم هزینه‌ترین و بهترین ابزاری که دولت بایدن در برهه کنونی در مواجهه با ایران در دست دارد، چیزی جز متقاعد کردن ایران جهت بازگشت به برجام نیست. باید پذیرفت که آمریکا، زمانی که رئیس جمهور اوباما از قدرت خارج شد، در مواجهه با ایران، از موضع و جایگاه به مراتب بهتری در مقایسه با شرایط فعلی، برخوردار بود».

متن پیش رو در فرارو منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست

 پایگاه خبری-تحلیل "نشنال اینترست" در گزارشی به تحولات جاری در روابط ایران و آمریکا در چهارچوب "مذاکرات هسته‌ای وین" پرداخته و به طور خاص، تنها گزینه وی در مواجهه با ایران را مورد اشاره قرار داده است.

نشنال اینترست در این رابطه می‌نویسد: «در حالی که ایران و آمریکا همراه با دیگر طرف‌های بین المللی "برجام"، رایزنی‌های گسترده‌ای را با هدف احیای این توافق بین المللی در وین پایتخت اتریش انجام می‌دهند، نبرد گسترده‌ای نیز در واشنگتن در مورد (زیرسوال بردن) ضرورت احیای این توافق بین المللی در جریان است. برخی بر این باورند که دولت جدید آمریکا نیز باید همچون دولت ترامپ، کارزار فشار حداکثری را علیه تهران ادامه دهد. تنها در صورتی که رئیس جمهور بایدن در برابر این جریان، موضعی تهاجمی اتخاذ کند می‌توان امیدوار بود که دولت آمریکا بار دیگر بتواند برجام را احیا و منافع ملی آمریکا را از این طریق احیا کند.

به گزارش فرارو، در شرایط کنونی، جمهوریخواهان سنا، جبهه‌های گسترده‌ای را علیه تلاش‌های دولتِ جدید آمریکا جهت احیای برجام و در پیش گرفتن دیپلماسی در چهارچوب مذاکرات وین، ایجاد کرده اند. آن‌ها در بحبوحه انجام مذاکرات وین در نامه‌ای تاکید کردند که تحریم‌های ترامپ علیه ایران، اهرم فشار قابل توجهی را برای آمریکا علیه نظام جمهوری اسلامی ایران ایجاد کرده است. اهرمی که می‌تواند زمینه را برای تحت فشار قرار دادن تهران در عرصه‌های مختلف، هموار سازد. این سناتور‌های جمهوری‌خواه به جو‌بایدن هشدار دادند که با تلاش هایش جهت بازگشت به برجام، این اهرم را تضعیف نکند. آن‌ها همچنین تهدید کردند که اگر دولت بایدن بخواهد بار دیگر به برجام بازگردد، باید بداند که آن‌ها می‌توانند بار دیگر و در آینده نزدیک، زمینه را برای خروج آمریکا از برجام فراهم سازند.

این رویکرد تهاجمیِ جمهوریخواهان، بایستی با واکنش جدی رئیس جمهور بایدن و دولت وی همراه شود. آن‌ها باید به طور خاص به این مساله اشاره کنند که تنها نتیجه کارزار فشار حداکثری دولت ترامپ علیه ایران و خارج کردن این کشور از توافق برجام، توسعه توانمندی‌های هسته‌ای ایران بوده است. در عین حال، ایران توانسته تا حد زیادی نیرو‌های جبهه موسوم به مقاومت را نیز در منطقه خاورمیانه تقویت کند.

تیم بایدن باید در وهله نخست توجه خود را به این نکته جلب کند که اگر واقعا دولت ترامپ، اهرم فشار موثری علیه ایران در اختیار داشت، پس چرا نتوانست این اهرم را در دوره حضور خود در قدرت، به نتیجه تبدیل کند؟ دولت ترامپ حتی نتوانسته کوچکترین خواسته خود از ایران یعنی حاضر شدن آن بر سر میز مذاکره را هم محقق کند.

این مساله و تحقق آن هیچ ارتباطی به تلاش نکردنِ دولت ترامپ به اندازه کافی ندارد. ترامپ در دوره حضور خود در قدرت، صرفا تحریم‌های هسته‌ای علیه ایران را بار دیگر احیا نکرد بلکه او سیلی از تحریم‌های دیگر را نیز که بخش‌های مختلف این کشور (مخصوصا بخش اقتصادی آن را) هدف قرار می‌دادند، علیه ایران وضع کرد. با این حال، تا این لحظه، هیچکدام از تلاش‌های دولت سابق آمریکا، نتوانسته اند ایران را به زانو درآورند.

با این همه باید توجه داشت که تلاش‌های دولت ترامپ علیه ایران صرفا به وضع تحریم محدود نشدند. ترامپ همچنین تلاش‌های زیادی کرد تا مانع از سفر مقام‌های ارشد ایرانی به سازمان ملل متحد در نیویورک شود و حتی دو تن از چهره‌های سیاسی سرشناس ایرانی یعنی "جواد ظریف" وزیر خارجه ایران و "علی اکبر صالحی" رئیس سازمان انرژی اتمی این کشور را که مسوولیت قابل توجهی در روند مذاکرات هسته‌ای ایران داشته و دارند، را تحریم کرد.

با این حال، تلاش‌هایی از این نوع از سوی ترامپ جهت تضعیف فرآیند دیپلماسی، در نهایت منجر به اقدام وی در ترور سردار "قاسم سلیمانی" فرمانده سپاه قدس جمهوری اسلامی ایران شد. این اقدام دولت ترامپ به وضوح نشان داد که این دولت حاضر است ریسک جنگ با ایران را (اگر نگوییم آغاز آن را) به جان بخرد.

در این نقطه باید پرسید که پاسخ ایران به تهدیدات نظامی و فشار‌های اقتصادی دولت ترامپ چه بود؟ تهران در این رابطه، به جای پذیرش محدودیت‌های گسترده بر برنامه اتمی خود (در چهارچوب برجام)، به نحو قابل توجهی در توانمندی‌های هسته‌ای خود دست به پیشروی زد. امری که به نوعی پاسخی مستقیم به خروج دولت آمریکا از توافق برجام نیز بود. ایران در این چهارچوب، دست به توسعه سانتریفیوژ‌های پیشرفته زد و بر میزان ذخایر اورانیوم غنی شده خود نیز به نحو قابل توجهی افزود. به طور کلی ایران در دوره ترامپ، بر خلاف آنچه وی (ترامپ) می‌خواست، پیشروی‌های قابل توجهی را در امر توانمندی‌های هسته‌ای خود انجام داد و باید گفت فشار‌های وی، در عمل، نتیجه معکوس دادند.

ایران همچنین در پاسخ به اقدام دولت ترامپ در ترور سردار سلیمانی، حمله موشکی گسترده‌ای را به پایگاه نظامیان آمریکایی در عراق (عین الاسد) انجام داد. امری که نخستین اقدام نظامی آشکار ایران علیه ایالات‌متحده آمریکا بود. این حمله با مجروح شدن شماری از نیرو‌های آمریکایی همراه شد با این حال، مساله اساسی و مهمِ آن این بود که ایران از این طریق توانست خود را به مثابه یک قدرت معتبر موشکی در منطقه خاورمیانه و ورای آن معرفی کند. مساله‌ای که بیش از پیش اهمیت موشک‌های ایرانی را برای تهران برجسته کرد.

از سویی، اقدام آمریکا در ترور سردار سلیمانی موجب شد تا ایران از قدرت و نفوذ خود برای تحت فشار قرار‌دادن نیرو‌های آمریکایی در منطقه استفاده کند و عملا زمینه را برای اخراج آن‌ها از خاورمیانه هموار سازد. از این رو می‌توان گفت که ایران عملا در دوره ترامپ، برخلاف آنچه وی می‌خواست، دامنه قدرت و نفوذ منطقه‌ای خود را گسترده‌تر کرد. جدای از متحدان سنتی ایران، حوثی‌های یمنی (به عنوان متحدان ایران) نیز به در سال‌های اخیر قدرت قابل توجهی را کسب کرده اند و تا حد زیادی بر معادلات منطقه‌ای اثرگذاری می‌کنند.

به طور کلی می‌توان گفت: در دوره ریاست جمهوری ترامپ، توان هسته‌ای ایران به نحو قبال توجهی گسترش یافت، نفوذ منطقه‌ای آن افزایش یافت، و اقتصاد ایران نیز تاب آوری خود را در برابر تحریم‌های آمریکا بالا برد. از این رو، این ایده که کارزار فشار حداکثری ترامپ، اهرم فشار خوبی را به بایدن داده تا ایران را تحت فشار قرار دهد، از اساس غلط است. در واقع، حتی می‌توان گفت که موضع آمریکا در مذاکره با ایران، به مراتب ضعیف‌تر از چهار سال گذشته است. از این منظر، کم هزینه‌ترین و بهترین ابزاری که دولت بایدن در برهه کنونی در مواجهه با ایران در دست دارد، چیزی جز متقاعد کردن ایران جهت بازگشت به برجام نیست. باید پذیرفت که آمریکا، زمانی که رئیس جمهور اوباما از قدرت خارج شد، در مواجهه با ایران، از موضع و جایگاه به مراتب بهتری در مقایسه با شرایط فعلی، برخوردار بود».

چرا تبلیغات پیامکی

 معاون دفتر رئیس جمهوری با تاکید بر اینکه نه ‎ظریف ادعای کاندیداتوری دارد و نه ‎روحانی نامزد انتخابات است خطاب به مسئولان صدا و سیما اظهار کرد: جشنواره‌ی مستندهای سفارشی ضد برجامی را پایان دهید و آنتن زنده را به باشگاه حرافان و هتاکان کینه‌ورز اجاره ندهید.

علیرضا معزی معاون ارتباطات و اطلاع‌رسانی دفتر رئیس جمهوری در حساب کاربری خود در توئیتر نوشت:

«کوچاندن اصیل‌ترین برنامه‌سازان از ‎شبکه سه و تهی شدن رسانه از اعتبار، کار را به آنجا رساند که آنتن زنده و جایگاه میهمان به مثابه رانتی سیاسی، به سخیف‌ترین دروغ‌ها و حریص‌ترین نوکیسگان جویای نام و نان سپرده می‌شود. در یاوه‌سرایی و ابتذال به رقابتی مهوع افتاده اند.

‏بپذیرید که نه ‎ظریف ادعای کاندیداتوری دارد و نه ‎روحانی نامزد این انتخابات است؛ بنابراین جشنواره‌ی مستندهای سفارشی ضد برجامی را پایان دهید و آنتن زنده را به باشگاه حرافان و هتاکان کینه‌ورز اجاره ندهید، همان آنتنی که محدودیت‌هایش فقط شامل روحانی شده است.»